Hoe je van je grootste dromen dagelijkse gewoonten kunt maken

Hoe je van je grootste dromen dagelijkse gewoonten kunt maken

Hoe je van je grootste dromen dagelijkse gewoonten kunt maken

van ochtendroutine naar droomdoel

Sprak ik maar Spaans.
Was ik maar sterker en leniger.
Kon ik maar de tijd vinden om meer te lezen en te schrijven.

Zo maar een paar eenvoudige wensen die een mens kan hebben.
Wensen waarvan ik vond dat ze maar eens vervuld moesten worden.
Vaak is dat helemaal niet moeilijk, een wens uit te laten komen.
Zeker als je eenvoudige, dagelijkse gewoonten wilt inbouwen, is het gewoon een kwestie van doen.
In beweging komen. Prioriteiten stellen. Een besluit nemen.

Op een dag besloot ik meer te gaan lezen.
Er tijd voor vrij te maken.

Gek is dat.
Jaren lukt het niet, en dan plotseling hak je een knoop door.
Zet je Netflix uit en pak je een boek.

 

Eigenlijk is het heel simpel.

 

Ik las een paar bladzijden, elke dag.
Tien minuten lezen werden er al snel twintig, dertig.
Ik installeerde de Kobo- en de Kindle-app op mijn telefoon en las op de wc, bij de bushalte en bij Gusto di Casto, wachtend op een afspraak.
Ik nam een abonnement op Storytel en luisterde naar voorgelezen boeken, tijdens het stofzuigen en in de auto.

Ik lees nu één à twee boeken per week. Moeiteloos.
Er is tijd. Genoeg, zelfs.

Hal Elrods Miracle Morning gaat over hoe je met zes dagelijkse gewoonten een fijne ochtendroutine creëert.
Als je gewoon een uur eerder opstaat, heb je zo maar zestig minuten gecreëerd.
Bam.
Een heel uur, helemaal voor jezelf.
Je kunt gaan jammeren over ‘slaap’ en ‘moe’ en ‘moeilijk’, of je kunt het gewoon doen.
Aan jou de keuze.

 

"Kleine acties leveren na een jaar meer resultaat op dan
grote voornemens die nooit van de grond komen."

 

Ik wilde het wel proberen, die Miracle Morning.
Dus ging ik iets eerder naar bed en stond elke weekdag om 6 uur op.

De eerste keer was leuk.
De tweede en derde keer al minder. Maar ik hield vol.
Nu word ik uit mezelf al wakker tegen zessen. Mijn lichaam weet niet meer beter. Het is een gewoonte geworden.

Ik las ook The Artist’s Way van Julia Cameron.
Sindsdien begin ik de dag met het schrijven van mijn Morning Pages.
Daarna doe ik Spaans in de gratis Duolingo-app.
Yo como una manzana.
Elke dag, tien minuutjes.
In het begin vergat ik het weleens – nu zit ik al op een streak van 154 dagen.
Ik sla geen dag over. Anders moet ik weer bij 1 beginnen.

Dat spelelement helpt je een dagelijkse gewoonte vol te houden.

Met aller SitUps, PushUps en Squats apps bouw ik langzaam maar zeker aan een sterker lichaam.
Op de eerste dag waren vijf push-ups al te veel.
Nu doe ik er lachend vijfentwintig.

 

Ik leer Spaans. Ik word sterker. Ik lees, ik schrijf.

 

Kleine stapjes. Elke dag.
Kleine acties leveren na een jaar meer resultaat op dan grote voornemens die nooit van de grond komen. Het gaat om volhouden.
Je moet eerst die routine kweken, daarna kun je de stapjes groter maken.

 

Hoe werk je aan je droomdoelen?

 

  1. Of je dromen nu groot zijn of klein, er is altijd een eerste stap die je kunt nemen. Bedenk die actie en neem 'm.
  2. Neem 'm het liefst elke dag zodat je niet kunt uit- of afstellen. Bovendien wordt de actie sneller een gewoonte als je 'm elke dag doet.
  3. Denk er niet te veel bij na, doe gewoon wat je je hebt voorgenomen. Wacht minstens 30 dagen met het beoordelen van je vooruitgang.
  4. Maak de actie pas groter als hij echt geen moeite meer kost.
  5. Beloon jezelf voor het volhouden, vier je successen.

 

Welke wensen heb jij, die je uit kunt laten komen met kleine stapjes?

Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten

Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten

Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten

Snel wat teksten schrijven. Even een blog posten.
Ik probeer dat regelmatig. Het moet in één keer goed. Huppetee, en klaar.

Soms lukt het. Meestal niet.
“Accepteer dat nou eens,” zeg ik tegen mijn ongeduldige zelf. Je kunt niet alles in één keer goed doen. Moet je ook niet willen.

 

Schrijven is een proces.

 

Een proces van ingeving, creativiteit, uitwerken, beoordelen en bijschaven. En tijd.
Tijd is een belangrijk element. Tijd in de vorm van geduld, van timing, en van rijping.

De keuken is een inspirerende plek voor een schrijver. Je kan er schrijven aan de keukentafel terwijl de geur van roomboter en laurierblaadjes herinneringen boven brengt. Bovendien struikel je er over de metaforen. Zeker wat tijd, timing en rijping betreft. Het deeg moet rijzen, de appeltaart moet bakken, het vlees moet rusten voor je het aansnijdt.

Op oudjaarsdag vond je vroeger mijn vader in de keuken en mijn moeder ver uit de buurt. Het was de enige dag in het jaar dat hij zijn garage verruilde voor de keuken. Hij deed een blauw keukenschort om en plakte het beduimelde briefje met oma’s oliebollenrecept op de afzuigkap. Er stonden flesjes bier op het aanrecht, er klonk Pink Floyd uit de boxen. Shine on you crazy diamond.

Gefascineerd keken mijn broertje en ik toe hoe hij met oliebollenbeslag bezig was in plaats van auto’s. Als de mixer het beslag in zijn gezicht spetterde, vloekte hij hemel en aarde bij elkaar. Maar het kwam altijd goed. Mijn vader zette de kom met de grijze substantie onder een natte theedoek op de verwarming en verdween weer naar zijn natuurlijke habitat, om een distributieriem of koppakking te vervangen. Langzaam rees het beslag tot een indrukwekkende hoeveelheid. Mijn vader was een tovenaar.

 

Tijd. Meer had het beslag niet nodig.

 

En een goed recept. Mijn oma’s oliebollen waren de beste. En haar natte cake. Ik heb heel wat woensdagmiddagen met oma Evia doorgebracht in de keuken. In haar cakes prikte ze gaatjes, met een dikke breinaald. Ze gaf me een knipoog en terwijl zij de cakegaatjes volgoot met Drambuie, oefende ik op mijn knipoog.

 

“Alles heeft tijd nodig. Je kunt gras niet sneller laten groeien door eraan te trekken.”

 

Oma’s natte cake was een begrip in de familie. Maar ik was acht en maakte liever koekjes. Ik vond het heerlijk om te spelen met vormpjes, eigeel en amandelschaafsel. Als de koekjes de oven in gingen, zette mijn oma de kookwekker. We speelden Memory in de woonkamer tot we teruggerinkeld werden naar de keuken. Oma tuurde door het ovenraam. Ik tuurde met haar mee. “Denk je dat ze klaar zijn, Eva?” vroeg ze dan. Ik had geen idee. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar oma. Als ze met haar trouwring tegen het ovenraam tikte, wist ik dat ze graag het deurtje wilde opentrekken. Dan zouden ze dus wel klaar zijn. Maar als ze met haar ogen naar de keukenwekker zocht, zei ik: “Nou, volgens mij moeten ze nog vijf minuutjes.” Zo leerde ik koekjes bakken. En later ook biefstukken. “Weg met die margarine,” zei mijn oma. “De oorlog is voorbij. Biefstukken bak je in roomboter. Peper en zout pas strooien na het keren. En na het bakken niet op een koud bord leggen. Daar schrikt zo’n koe van. Warm bord, stukje folie eroverheen. Laat ‘m even rusten, dat snijdt makkelijker en smaakt beter.”

Tijd. Het is in elk creatieproces een belangrijke factor. Niet alleen voor oliebollen, gemberkoekjes en biefstukken van de haas. Ook bij het schrijven. Ergens zet je een punt en ga je wat anders doen. Begin niet meteen met corrigeren, schrappen en herschrijven. Laat het rusten. Ga buiten wandelen. Bak een natte cake. Speel een potje Memory met een eigenwijs kind.

Laat de eerste versie van je blog een dagje liggen. Van de frisse blik waarmee je dan je tekst afmaakt, knapt hij op. Je mes gaat er makkelijker doorheen. En door de toevoegingen smaakt hij beter. Bon appetit.

Lees ook: Waarom je niet te veel tijd moet besteden aan het schrijven van je blog

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen - Extreme Ownership - Jocko Willink

Succesvoller ondernemen dankzij Extreme ownership - Jocko WillinkIk las het boek Extreme Ownership: how U.S. Navy SEALs lead and win van ex-Navy SEAL Jocko Willink. Natuurlijk zo Amerikaans als je mag verwachten, maar ik haalde er een paar mooie inzichten uit over (persoonlijk) leiderschap en succesvol ondernemen die ik graag met je deel.

Willink vertelt in het boek hoe de leiderschapslessen die hij leerde als SEAL-leider in o.a. Irak ook relevant zijn voor business leaders. Ook in het zakenleven geldt: geen leider zonder team, geen team zonder missie.

De kwaliteit van je team is het belangrijkst – je bent maar zo goed als de man of vrouw achter je. Verder kun je veel zeggen over soorten leiders, maar volgens Willink zijn er maar twee soorten: effectieve leiders en ineffectieve leiders. Effectieve leiders leiden hun team naar de overwinning, ineffectieve leiders niet. Zo simpel is het.

Willink trapt met zijn vereenvoudigingen regelmatig een open deur in. Toch houd ik er ook van om de werkelijkheid af en toe te versimpelen en zo de essentie van het ondernemerschap weer even helder te krijgen. Wat wil ik, wie zet ik in mijn team, wat is ons doel en hoe gaan we dat bereiken?

 

Succesvol ondernemen: hoe word ik een effectieve leider?

 

Willink omschrijft de effectieve leider als volgt:

  • Is bescheiden genoeg om fouten te erkennen en toe te geven
  • Neemt altijd alle verantwoordelijkheid (extreme ownership)
  • Maakt direct een plan om de fouten te herstellen
  • Gelooft oprecht en volledig in de missie
  • Focust op de missie en op hoe hij/zij die het best kan volbrengen
  • Wordt niet gedreven door zijn/haar ego of persoonlijke agenda’s

Zeker dat laatste punt vind ik sterk. Je ego loslaten is inderdaad nodig om te groeien als mens en als ondernemer. We laten ons vaak in de waan van alledag leiden door onzekerheden en belemmerende overtuigingen. Die zien we weerspiegeld in onze acties en zo raken we van ons missiepad af. Zonde. #ego #missie #loskoppelen

 

“Often, the most difficult ego to deal with is your own. Be confident, not cocky.”
– Jocko Willink

Willinks boek is opgedeeld in drie delen:
1. Winning the war within
2. The laws of combat
3. Sustaining victory

Die eerste herken ik meteen. Het grootste gevecht voer je altijd met jezelf. Daarom schrijf ik regelmatig Morning Pages, om mezelf nog beter te leren kennen. Ik zie wanneer ik weer verzand in succesondermijnend gepieker en oeverloos geklooi met zaken die niets met mijn ‘missie’ te maken hebben. Dankzij dat bewustzijn kan ik mezelf snel weer vlottrekken zodat ik terug op koers kom. Door te schrijven ontwikkel ik kennelijk de leider in mij. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, verschuil me niet achter excuses en smoezen. Het is mijn bedrijf en ik ben verantwoordelijk voor alles. Extreme Ownership.

 

Verantwoordelijkheidsgevoel vraagt om persoonlijk leiderschap

 

Verantwoordelijkheid, dat is vaak waar startende ondernemers van schrikken.
Zeker degenen die voordat ze zzp’er werden in loondienst werkten. Plotseling zijn ze zelf overal verantwoordelijk voor. Ze kunnen zich niet meer verschuilen achter collega’s, andere afdelingen of bedrijfsbeleid. Een heftige eye-opener die veel nieuwbakken ondernemers onzeker maakt of verlamt.

Toch zul je die verantwoordelijkheid voor alles in en rond je bedrijf moeten nemen om ermee te leren omgaan. Zorg ervoor dat je je zaakjes goed op orde hebt. Je facturatie, je voorwaarden, je manier van werken, je communicatie, je marketing, ALLES.

Zodra je de financiële armslag hebt om experts in te huren, moet je dat zeker doen. Je kunt het niet alleen, je moet niet alles zelf willen doen. Formeer dat team. En dan nog ligt alle verantwoordelijkheid bij jou. Voor zowel de successen als de fiasco’s. Je kunt niemand de schuld geven, ook al maakt een teamlid er een potje van. Heb jij het wel goed uitgelegd? Heb jij wel de juiste persoon op de juiste plek gezet? Heb jij wel regelmatig de vinger aan de pols gehouden? Jij bent de trainer en mentor van die persoon. Own your mistakes. En los ze op.

 

Er bestaan geen slechte teams, alleen slechte leiders.

 

Als het teamlid zich niet kan of wil verbeteren, moet je afscheid nemen van die persoon. Dat is niet altijd makkelijk, maar als leider moet je loyaal zijn aan het team en de missie, niet aan het individu. Extreme Ownership geldt voor iedereen in het team. Als leider geef je het goede voorbeeld. Het prestatieniveau stijgt of daalt op basis van wat je tolereert, niet van wat je preekt.

 

“It’s not what you preach, it’s what you tolerate.”
– Jocko Willink

Het laatste punt waar je een innerlijke strijd op kunt voeren is het geloof in de missie. Als jij als leider niet volledig gelooft in de missie, wordt het moeilijk je teamleden te inspireren en hen zover te krijgen dat ze alles geven. Bovendien zul je zelf ook niet alle risico’s nemen die horen bij de onvermijdelijke uitdagingen die op je pad komen.

In deel 2, The laws of combat, benadrukt Willink het teamwerk.
Je werkt alleen én samen om de missie te volbrengen. Wanneer de missie is volbracht, deelt iedereen in het succes. Successen zijn de verdienste van het team, niet van jou als leider. Ja, je bent verantwoordelijk voor het succes. Nee, het is niet jouw succes.

Cruciaal voor dat succes is het zo eenvoudig mogelijk maken van de missie. Plannen en opdrachten moeten simpel, duidelijk en precies zijn. Het einddoel spreekt tot de verbeelding. Wanneer is de missie geslaagd? Hoe ziet dat eruit? Wat vieren we dan?

Deel 3, Sustaining victory, gaat over het bijsturen van plannen en leren van ervaringen.
Een planning maken begint met een analyse van de missie. Wat is de gewenste eindsituatie? Verder bevat de checklist voor je planning in ieder geval:

  • Welke mensen, middelen, bronnen en tijd heb je beschikbaar?
  • Wie beheert de planning?
  • Wat is de beste aanpak? (Hou het simpel)
  • Zijn de tactieken nog de juiste? Hebben ze effect? Moet je andere methodes kiezen?
  • Wat kan er misgaan en wat doe je dan?
  • Wat kun je nu doen om dat te voorkomen?
  • Is er nieuwe informatie die je dwingt het plan opnieuw tegen het licht te houden?
  • Kennen alle betrokkenen het up-to-date plan?
  • Stel vragen aan je teamleden en discussieer met hen over het plan.
  • Analyseer genomen stappen en leer voor de toekomst.

“Don’t ask your leader what you should do, tell them what you are going to do.”
– Jocko Willink

Wat ik bij de deelnemers aan mijn programma’s vaak zie is een misplaatst gebrek aan zelfvertrouwen. Ze vinden zichzelf (nog) niet goed genoeg om te bloggen of om zich een expert op hun vakgebied te noemen. Ze denken dat ze nog meer moeten lezen, leren, en ervaren. Het getuigt van persoonlijk leiderschap als je op enig moment durft te zeggen: het is goed zo. Ik ben goed genoeg. Ik weet waar ik over praat. Mijn mening doet ertoe. Er moet nu actie worden ondernomen, de tijd dringt.

Je bent als zzp’er misschien geen leider van een team, maar wel van je eigen leven en je eigen bedrijf. Je toont leiderschap aan je Zelf, aan je ego, aan je angsten, aan je belemmerende overtuigingen, aan je weerstand en aan je besluiteloosheid als je gewoon gaat doen wat jou te doen staat.

Jij wacht liever tot je zeker weet dat je er 100% klaar voor bent? Geloof me, dat moment komt nooit.

 

“Waiting for the 100 percent right and certain solution leads to delay, indecision, and an inability to execute.”
– Jocko Willink

Waarom je iets moet schrijven dat niemand leest

Waarom je iets moet schrijven dat niemand leest

Waarom je iets moet schrijven dat niemand leest

schrijf iets dat niemand leest
‘Schrijf je hoofd leeg’.
‘Schrijf om het schrijven, het hoeft nergens over te gaan’.

Wat had ik een hekel aan zulke schrijfoefeningen, toen ik nog fulltime als tekstschrijver werkte. Ik schreef al de hele dag – waarom zou ik extra werk doen dat toch niemand leest? Nee, dat zweverige vrijschrijven was niks voor mij.

Totdat ik last kreeg van een onbestemd gevoel. Ik werd gek van de chaos in mijn hoofd, in mijn werk en in mijn leven.

Ik had leuke klanten, maar toch ging mijn werk als tekstschrijver me tegenstaan. Het plezier in het schrijven was weg. Ik was het kwijtgeraakt. Na twintig jaar webteksten schrijven voor kleine ondernemers en grote multinationals was ik er klaar mee. Misschien moest ik maar een koffiezaakje openen in de Pijp. Of babybroekjes verkopen online. Lifecoach worden. Een B&B in Andalusië beginnen. Whatever.

 

Een leven zonder schrijven. Fijn.

 

Ik liet mijn tekstbureau Quibble los en raakte direct gedesoriënteerd. Ik was Quibble, Quibble was ik. Wie was ik, zonder Quibble? De chaos in mijn hoofd verveelvoudigde zich. Mijn man gaf me alle ruimte om mezelf opnieuw uit te vinden, maar ik kon maar moeilijk omgaan met die vrijheid. Ik deed veel cursussen, van coaching tot reiki. Ontdekte nieuwe kanten aan mezelf, maar vulde ook veel tijd met apathisch staren, appeltaarten bakken, netflixen en candycrushen. Er zat geen structuur meer in mijn dag. Ik had geen doel meer in mijn leven.

Toen las ik Hal Elrods Miracle Morning. Zijn ideeën over een ochtendroutine zetten mij aan het denken. Wat wilde ik nou echt graag doen? Waar kwam ik nooit aan toe?

 

Wat zou mij een gelukkiger en beter en slimmer mens maken?

 

Ik maakte een lijstje. Dit was mijn top vijf:

  1. Meer lezen
  2. Meer leren
  3. Een fitter, sterker lijf
  4. Spaans leren
  5. Mediteren

Ik zocht er wat handige apps bij, installeerde ze op mijn telefoon en zette de wekker op 06.00 uur. Het eerste uur van mijn dag besteedde ik aan de acties op mijn lijst. Ik las elke ochtend een hoofdstuk in een boek. Oefende Spaans met Duolingo. Mediteerde met Headspace. Deed een cursus op udemy.com. Bouwde spiermassa op met apps van Runtastic. Fantastisch. Mijn dag was nog niet eens begonnen en ik kon al vijf to do’s afvinken.

Dat vroege opstaan lijkt zwaar, maar het went snel. Je creëert er extra tijd mee en je bent al actief voordat de smoezenmachine op gang komt en er domme excuses als “geen tijd”, “geen zin”, “kan ik niet” of “niks voor mij” in je op komen.

Ik werkte elke ochtend het lijstje af. Ik had nog geen idee wat het grotere doel was, maar ik was weer in beweging. Elke dag, een klein stapje.

Inmiddels zijn we zeven maanden verder. Mijn Spaans is redelijk, ik lees bijna twee boeken per week, doe lachend twintig push-ups en voel me superfit. Alleen het mediteren, dat gaf ik na een paar weken op. Maar het vroege opstaan, het lezen, het bewegen, het Spaans leren: het zijn gewoonten geworden. Ik hoef er nog zelden bij na te denken.

 

Ik begon mezelf terug te vinden.

 

Op jacht naar nieuw leesvoer vond ik in mijn boekenkast twee boeken: Julia Camerons The Artist’s Way en Writing down the bones van Natalie Goldberg. Ik was er nooit in begonnen. Het leken me zweverige new age-boeken over creatief schrijven. Julia schrijft zinnen als: “As we move towards our dreams, we move towards our divinity.” Jaja, blabla. Iets voor sherrydrinkende pensionada’s in een schrijfclubje. Maar goed, ik was aan het lezen geslagen, dus deze twee boeken konden er ook wel bij. Volgens Hal Elrod hoor je tijdens je Miracle Morning ook te schrijven. Daar had ik helemaal geen zin in. Maar misschien boden deze boeken wat inspiratie.

 

En toen ontdekte ik het schrijven. Opnieuw.

 

Julia Cameron liet me Morning Pages schrijven. Drie bladzijden die je vroeg in de ochtend volschrijft met alles wat er maar in je opkomt. Het mag complete onzin zijn en het mag stikvol taalfouten staan. Voor het eerst in maanden schreef ik weer. Voor het eerst in jaren schreef ik niet voor een klant, maar ging ik op papier in gesprek met mezelf. Zoals ik dat als kind ook deed. Zo oefende ik het schrijven, totdat ik mijn geld ermee kon verdienen. Dat veranderde veel. Toen moest het ergens over gaan. Morning Pages gaan werkelijk nergens over. En ze gaan over vanalles. Over alles waar je in je hoofd mee bezig bent, bewust én onbewust. Dat maakt iets los bij je.

 

Al na een paar dagen merkte ik een verandering.

 

Een verandering in mijzelf. In mijn perceptie van mijn omgeving. In de manier waarop mijn dag verliep. Elke ochtend schrijf ik mijn Morning Pages. Nu al 79 dagen. Elke dag leer ik mezelf een beetje beter kennen. Ik weet nu wat ik wil. Ik weet waar ik heen moet. Ik weet wie ik ben. Ik kan helemaal niet zonder schrijven. Ik ben een schrijver, altijd geweest. Ik was alleen mijn eigen verhaal kwijtgeraakt, want ik schreef altijd voor anderen. Over wie ze waren, wat ze deden, waarom ze deden wat ze deden. Hun visie, hun drive, hun passie. Wie was ik?

Ik weet weer waar mijn hart ligt. Dit is wie ik ben. Een schrijver.

Ik weet ook dat ik er iets mee moet doen. Dat ik meer mensen aan het schrijven moet krijgen. Omdat schrijven helderheid biedt, chaos ontrafelt en antwoorden geeft.

 

Schrijven is een actieve vorm van meditatie.

 

Het hoeft nergens over te gaan. Het schrijven van Morning Pages, gewoon opschrijven wat er in je hoofd rondspookt, is genoeg. De psychologische voordelen van het externaliseren van gedachten (bijvoorbeeld door ze op te schrijven) zijn wetenschappelijk vaak onderzocht en bewezen. Door op deze manier te schrijven groei je als mens, vind je antwoorden en oplossingen.

 

Je hoeft het niet te kunnen, je hoeft er niks van te vinden. Je hoeft het alleen maar te doen.

 

De antwoorden op al je vragen zitten al in je.
Door te schrijven leer je weer te vertrouwen op je intuïtie. Je betrapt je belemmerende overtuigingen op heterdaad en rekent er schrijvend mee af. Schrijf. Elke ochtend, als je wakker wordt. Kies een fijne pen en koop een mooi notitieboek voor jezelf. Van Julia Cameron moet het A4-formaat zijn, maar ik gebruik zelf A5. Dat formaat is handzaam en het schrijven van drie pagina’s kost je dan een minuut of twintig. Je kunt het niet fout doen. Zolang er woorden op papier verschijnen is het goed.

Houd je wel aan deze drie regels:

• Schrijf precies drie pagina’s. Niet korter, niet langer.

• Schrijf met de hand.

• Schrijf vroeg in de ochtend (in ieder geval zo snel mogelijk na het wakker worden). Schrijf voordat de smoezenmachine op gang komt

 

“You’re trying to catch yourself before your ego’s defences are in place.”
– Julia Cameron

Morning Pages… wat dacht je ervan?

 

Wil je meer rust in je hoofd? Of lijkt het je gewoon fijn je dag schrijvend te beginnen: probeer Morning Pages. Schrijf je gedachten achterna of doe voor een steuntje in de rug mee met het 30 dagen Morning Pages programma. Eindelijk schrijf ik teksten die niemand leest. Die nergens aan hoeven te voldoen. Ik krijg er geen cent voor betaald, maar het levert me meer op dan ik had durven hopen.

Morning Pages 30 dagen programma