Aan wie geef jij de afstandsbediening van je emoties?

Dat is ook raar. Wham met Last Christmas op de radio. En het doet me niks.

Van dat nummer kreeg ik altijd jeuk. En pukkels. En heftige darmkrampen. Maar nu frons ik geen wenkbrauw. Ik voel geen irritatie opborrelen en stop geen vingers in mijn oren.

Niet dat ik blij word ofzo. Dat nou ook weer niet. Ik voel… ik voel gewoon helemaal niets. Ik registreer dat het nummer gedraaid wordt op de radio en dat is het dan. Ik ga verder met facturen invoeren. Hoe kan dat? Ik had het gister ook met Mariah Careys All I want for Xmas is you. Voor de duidelijkheid: ik heb een categorische hekel aan Mariah Carey. Om dan de hele maand december, drie keer per dag dat nummer te moeten aanhoren, is een verzoeking.

Volgens mij is het twee jaar geleden dat ik besloot om All I want for Xmas is you een leuk liedje te vinden. Dat BESLOOT ik. Zo maar. Op een dag, een heel gewone, doordeweekse, saaie dag (volgens mij was het een woensdag, of misschien toch een dinsdag zijn, het maakt niet uit, als je maar begrijpt dat het echt een héél gewone dag was) zei ik tegen mezelf: “Ik ga mezelf niet meer groen en geel ergeren aan dit liedje. Ik ga het gewoon leuk vinden.” En weet je wat zo raar is? Het is me nog gelukt ook. Ik vind All I want for Xmas is you een heel vrolijk kerstliedje. Niets meer en niets minder.

“Hoe ik me voel en hoe ik reageer, waar en wanneer: dat bepaal ik lekker zelf.”

Hoe lukt het me om irritatie om te bouwen naar iets dat op onverschilligheid lijkt? Is het omdat ik ouder (en dus wijzer en milder) word? Of ben ik muzikaal afgestompt? Wat op zich niet vreemd is, met de muziek waar mijn dochter naar luistert. Die zit de halve dag op Youtube, te hoofdknikken op het kabaal van DJ Vreselijk en MC Horrible.

Slechte muziek kan mij dus niet meer zo boos krijgen. Ik word meer en meer de baas over mijn emoties, in plaats van dat die maar te pas en te onpas mijn denken en doen overnemen.

Volgens mij heb ik dit te danken aan mijn ‘zelfstudie’. Regelmatig diepzelfduiken is heel gezond. Mantra’s als ‘Ik ben niet mijn gedachten, ik ben niet mijn gedrag’ werken echt. Ik leer steeds meer over Ik en Zelf en Zijn, over het kiezen van mijn gedachten en over afscheid nemen van de belemmerende overtuigingen en andere zeikstemmetjes in mijn hoofd.

Ik laat me niet meer zo snel gek maken.

Ik geef niets en niemand de afstandsbediening van mijn emoties. Hoe ik me voel en hoe ik reageer, waar en wanneer: dat bepaal ik lekker zelf.

Bewust leven, zelf je keuzes maken, dat vergt oefening. Het is een proces waarvan je niet elke dag de vorderingen ervaart, maar ze zijn er dus wel. Want elk jaar zing ik harder en vrolijker mee met de aftandse kerstliedjes op de radio.

Waar blijft Chris Rhea?