‘U spreekt met Smitt.’
‘Dag opi, u spreekt ook met Smitt.’
‘Hé, dag Eva.’ Zijn stem klinkt zachter, warmer.
‘Wat ben je aan het doen?’
‘Ik was net een broodje aan het roosteren voor oma. Moet jij niet naar school?’
‘Ik was op school maar nu ben ik vrij. Op woensdagmiddag ben ik toch altijd vrij. Ik wou vragen of ik koekjes mag komen bakken met oma.’
‘Ik zal het even vragen.’ Ik hoor hem de hoorn van zich afhouden. ‘Evie! Kan Eva straks koekjes komen bakken?’
Op de achtergrond klinkt oma. ‘Wie is dat?’
‘Eva.’
‘Wie?’
‘EVA!’
Geruis. Dan klinkt de doorrookte stem van oma: ‘Dag Eva.’
‘Dag oma.’
‘Wou je langskomen? Moet je niet naar school?’
‘Ik ben vrij, oma. Woensdagmiddag. Dus wil ik graag koekjes met je bakken.’
‘Oh, dat is leuk. Volgens mij hebben we niets. Willem, hebben wij iets vanmiddag?’

Het verhaal houdt hier op.

Spannender wordt het namelijk niet.

Er is geen clue, geen spanningsboog, geen plot. Er komt niets meer wat dit verhaal interessant kan maken voor een lezer. Het is namelijk gewoon de saaie waarheid – zo verliepen de telefoongesprekken met mijn opa en oma. Opa nam op en oma griste ergens halverwege het gesprek de telefoon uit zijn handen.

Waarom schrijf ik het dan op?

Omdat ik dan de stem van mijn opa weer hoor. Hij is al 20 jaar dood, maar ik weet nog precies hoe hij klonk. Zijn stem vergeet ik nooit. Die van mijn oma ook niet, trouwens.

Door herinneringen als deze op te schrijven beleef ik de scènes opnieuw. Ik hoor hun stem, zie de woonkamer, met de crèmekleurige, wollen vloerbedekking. De koperen plantenbak met vetplanten. De draaistoel van opa, de glaskunstverzameling van oma. De grijze PTT-telefoon met draaischijf en kronkelsnoer bij het raam, ingeklemd tussen de radiator en de lichtbruine leren bank.

De veertig jaar tussen dit beeld en vandaag zijn verdampt. Ik bén bij mijn grootouders, ik hoor ze, ik zie ze.

Schrijven brengt ze terug, al is het voor even.

 Soms is dat het enige wat ik wil. Gewoon weer even dat zorgeloze zevenjarige meisje zijn, in Uitgeest. Koekjes bakken met oma. Op de stang bij opa, fietsend naar de Spar voor een rolletje Mentos. Memory spelen aan de ronde eettafel met het witte formicablad. Slakjes vangen in de tuinvijver. 

Herinneringen. Door erover te schrijven beleef je ze opnieuw. Voor een ander zijn het saaie verhaaltjes, voor jou zijn het bijzondere momenten die je een warm gevoel geven.

Niet alles wat je schrijft hoeft gelezen te worden door een ander.

Sterker nog, je kunt beter altijd eerst voor jezelf schrijven en daarna pas besluiten of je het verhaal deelt met de wereld. Schrijven met een kritisch zeikwijf op je schouder dat de hele tijd zegt: ‘dit vinden mensen niet interessant’, ‘dit is niet goed genoeg’ of ‘dit gaat nergens over’ zorgt ervoor dat je alle plezier in schrijven verliest en niet meer zult ervaren hoe troostend en bevrijdend schrijven kan zijn.

Vanochtend dacht ik aan mijn opa en hoe hij altijd de telefoon opnam. ‘U spreekt met Smitt’ zei hij dan. Als kind vond ik dat gek, want ik heette ook Smitt. Als iedereen in de familie zo de telefoon opnam, wist je toch nog niet wie je aan de lijn had?

‘U spreekt met Smitt.’ Ik schreef het zinnetje op en het telefoongesprek ontvouwde zich op papier. Daar waar het verhaal hierboven stopt, is ook waar mijn behoefte om erover te schrijven ophield. Ik had mijn grootouders weer even gehoord, gevoeld zelfs. Het was goed zo. 

Dag lieve opa en oma.

Meestal schrijf ik dit soort herinneringen op in mijn Morning Pages-schrijfboek, alleen voor mezelf. Waarom ik er dan nu toch een blog van maak? Weet ik veel. Waarschijnlijk omdat ik hoop jou ermee te inspireren. Je te helpen om de waarde van je eigen herinneringen in te zien. Of je ze nu deelt met de wereld of lekker voor jezelf houdt.