BLOGs over dit thema:

Wat is je punt?

Wanneer je niet duidelijk je punt weet te maken in je blog, haken lezers af. Het maakt ze niet uit of je voor of tegen of paars of rond bent, als je maar IETS bent. Maar hoe doe je dat, een punt maken?

Durf jij je gedachten los te laten?

Durf jij je gedachten los te laten? Eens NIET te geloven wat je denkt? Durven is één, maar hoe doe je dat, je gedachten loslaten? Nou, zo.

Waarom je blog vol fouten moet zitten

Je blog hoeft niet perfect te zijn. Jij hoeft ook niet perfect te zijn. Perfectie is saai en ongeloofwaardig. Dus welke fouten zet jij in je blog?

Waarom ziet niemand dat ik een bedrieger ben, zelfs niet als ik als superwoman op het podium sta?

Imposter (bedriegers) syndroom: nu val je door de mand. Wie trapt hier in? Zien ze niet dat ik een prutser ben? Je zal er maar last van hebben… hoe kom je ervan af?

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Ik las als zzp’er het boek Extreme Ownership van ex-Navy SEAL Willink. Ik haalde er een paar mooie inzichten over leiderschap en succesvol ondernemen uit die ik graag met je deel.

Vier inzichten over angst die mij een stap dichterbij succes brengen

Angst belemmert ons, elke dag. Gelukkig kreeg ik vandaag ‘toevallig’ van vier verschillende mensen uitgelegd hoe angst werkt en hoe je ermee om kunt gaan. Wat een cadeautjes!

Wil je op de hoogte blijven van de cursussen en workshops van Durf te schrijven? Laat je e-mailadres achter, dan ontvang je schrijftips en updates.

Wat is je punt?

Wat is je punt?

Wat is je punt?

Waarom nuanceren leidt tot gezwabber

 

Zwabberende blogs. Ik zie ze regelmatig voorbijkomen. Van die artikelen zonder duidelijk standpunt. Ja, maar… Nee, tenzij… Met elke mits en maar maak je je blog minder sterk.

Een voorbeeld van een zwabberend blog? Nou, zoiets:

“De klant is koning. Natuurlijk hoef je niet alles te doen wat de klant wil, maar je wil wel dat hij tevreden is. Dus doe je wat hij verwacht, ook al is dat meestal niet wat hij nodig heeft. Maar zonder klant heb je geen bedrijf en kun je geen geld verdienen dus zet je je klant centraal. Maar hij hoeft dus niet altijd koning te zijn.”

Dat is zwabberen. WAT IS JE PUNT? Is die klant nou koning of niet?

 

Maar in het leven is toch niks zwart-wit?

 

Klopt. Op elke regel is een uitzondering te bedenken. Tenzij je Johan Derksen heet en mensen van je verwachten dat je, heerlijk voorspelbaar, zwart-wit reageert.

Ik ben een typische weegschaal, ik weeg graag alle voors en tegens en mitsen en maren af. Ik ken als geen ander dat grote, grijze gebied rond elke keiharde stelling.

Ik kan weinig niks met de definitieve toon van woorden als nooit en altijd. Toch probeer ik op papier wat stelliger te klinken dan ik ben. Omdat lezers het fijn vinden als iets duidelijk is – het is lastig onderscheid maken tussen soms en regelmatig, of tussen erg en heel erg.

 

‘Maar’ is een gevaarlijk woord voor een blogger

 

Je kunt met ‘maar’ een krachtige stelling compleet onderuithalen. ‘Tenzij’, ‘mits’, ‘aan de andere kant’: het zijn signalen dat je van je pad afraakt. Soms is het prima even een zijpad te nemen – maar als je te lang op dat ventweggetje blijft, gaat je blog zwabberen. Je zwakt er je stelling mee af.

Bloggers doen dat vaak, hun standpunt nuanceren. Als ze hun mening zwart-op-wit op het scherm zien staan, schrikken ze van de stelligheid. Oei, dat klinkt wel heel hard.

Laat nou juist die stelligheid, die overtuiging waarmee je iets zegt, een boost geven aan je geloofwaardigheid en autoriteit.

Leiderschapscoach Nicole Offenberg, iemand die altijd goed kan nuanceren, schreef in mei 2019 een blog met de stelling ‘coachen is een vak’.

“Iets hebben meegemaakt maakt je tot een ervaringsdeskundige. Meer niet. Dat je weet hoe je een brood moet bakken, maakt je nog geen bakker. (…) Coach is een woord dat ik heel lang niet hardop durfde uit te spreken vanwege al die ongediplomeerde, onervaren, quick-win, stappenplan coaches die zichzelf loslaten op vragen van klanten.”

Haar blog raakte bij velen een gevoelige snaar: het artikel ging viral, werd talloze malen gedeeld en er werd veel op gereageerd. Door mensen die het wat ongenuanceerd vonden, maar vooral door collega-coaches die het ook zat zijn dat de halve wereld zomaar als coach aan de slag gaat.

Dat is de kracht van een stellig standpunt: jij schrijft op wat anderen alleen maar denken. Hoe dichter je bij die letterlijke gedachte zit, in al z’n ongenuanceerdheid, hoe sterker mensen zichzelf herkennen in jouw standpunt. Gedachten zijn namelijk helemaal niet genuanceerd. De nuance is een ‘sociaal filter’ dat we aanbrengen om aardig gevonden te worden, of omdat we vinden dat het zo hoort.

 

Als je iets wilt bereiken met je blog, kun je beter de nuance afzwakken dan de stelling

 

Je hoeft niet iedereen te pleasen. Jouw blogs zijn niet voor iedereen. Je mag best een beetje chargeren, een beetje uitdagen. Als je alles kapot nuanceert, krijg je mensen nooit in beweging. Dan wieg je ze in slaap. Dan vergeten ze je weer.

 

Welk ongenuanceerd punt wil je maken? Doe de Johan Derksen-test

 

Vraag jezelf bij het schrijven af: hoe zou een botte hork als Johan Derksen het zeggen?

Als je de Johan Derksen-test niet zo interessant vindt ronduit prut vindt, kun je proberen je standpunt prikkelender te maken door één van deze zinnen af te maken:

  • Ik vind dat…
  • Ik ben het helemaal zat dat…
  • De wereld zou echt beter zijn als…

Wat is het sterkste argument waarmee je je stelling onderbouwt?

Nu heb je de fundering van je artikel. Daar mag je niet aan wrikken, anders stort de boel in.

Als je een artikel schrijft met als titel ‘De klant is geen koning’ dan is dat waar je blog over gaat, punt. En dat is dat de enige conclusie die je kan trekken na het lezen ervan. Mensen hoeven het er niet mee eens te zijn, maar ze moeten wel je redenering kunnen volgen.

 

Voel je de drang om te nuanceren?

 

Onderzoek dan eerst of dat die nuancering je blog sterker maakt of juist afzwakt. Misschien kun je over die nuance een apart blog schrijven?

De nuance is van ondergeschikt belang – die kun je eventueel nog aanbrengen in een gesprek met iemand die reageert. Want dat is wat er gebeurt met een blog waarin je een duidelijk standpunt verdedigt: er komen reacties. Mooi! Interactie! Zichtbaarheid! Dit zal menig BN’er die ooit in de Privé stond beamen: het maakt niet uit hoe ze over je praten, ALS ze maar over je praten.

En was het je daar niet om te doen met dat bloggen? 

Waarover zou jij een ‘bold blog’ willen schrijven?

Schrijf een blog waarvan jij denkt: ‘Oei, het is precies zoals ik erover denk, maar ik weet niet of ik ‘m durf te publiceren’ en stuur ‘m naar mij, .

Strikt vertrouwelijk nemen we hem samen door. Durf je dat?

Durf jij je gedachten los te laten?

Durf jij je gedachten los te laten?

Durf jij je gedachten los te laten?

Wanneer neem jij echt tijd voor jezelf? Om eens goed naar je eigen wensen en dromen te luisteren? Om eens af te dwalen in jezelf, op zoek naar wat je nou echt belangrijk vindt? Ik te weinig, ik geef het eerlijk toe. De waan van de dag heeft me regelmatig in zijn greep. Maar gelukkig zijn er manieren om daaruit te komen.

De hele dag worden we gebombardeerd met informatie, vragen en aanbiedingen. En we verzamelen spullen – ik noem het de Action-ziekte: je gaat naar binnen voor een paar keukenrollen en je komt naar buiten met een tas vol meuk in de categorie ‘altijd-handig’ en ‘te-goedkoop-om-te-laten-liggen’.

 

Ook in je hoofd verzamel je van die onzin.

 

Het zijn veelal gedachten die ooit een doel hadden maar dat doel nu compleet voorbijschieten en je alleen maar belemmeren in je geluk en je groei. Je bent zo gewend geraakt aan die gedachten dat je ze niet eens meer opmerkt en ze ervaart als ‘de waarheid’. Het zijn je overtuigingen geworden. Oeps.

Een overtuiging als ‘ik ben de leukste vrouw op aarde’ is een hele goeie, maar helaas zijn de meest hardnekkige gedachten negatief.
“Dat is niet voor mij weggelegd.”
“Ik ben niet goed genoeg.”
“Er zit niemand op mij te wachten.”
Tja. Als dat het beeld is dat je van jezelf hebt, hoe krijg je jezelf dan ooit in beweging?

Door zulke gedachten roest je vast. Af en toe moet je een raampje openzetten in die bovenkamer, er moet geventileerd worden.

 

Er moet een swiffer door je hersenpan.

 

En dat kan. Door te schrijven.
Er is voor mij één snelwerkende activiteit die me helpt af te rekenen met lelijke, beschimmelde gedachten en belemmerende overtuigingen: schrijven. En dan niks hoogdravends, geen blogs of literaire werken, maar gewoon die pen in beweging zetten, zonder te weten waar het heengaat met de tekst. Ik vang de gedachten die ik tegenkom en leg ze vast op papier.

Ik schrijf het liefst ’s ochtends vroeg zodat ik, slaapdronken, nog geen tijd heb gehad om mijn innerlijke criticus wakker te maken. Dit ’s ochtends je hoofd leegschrijven heet Morning pages schrijven. Mijn Morning Pages (drie pagina’s in een A5-schrift, met de hand geschreven) zijn een stroom aan gezeur en gezanik, dankbaarheid en vrolijke noten, van de hak op de tak. Mijn dagen zijn er lichter en productiever door geworden. Sommigen zweren bij meditatie, ik vind schrijven makkelijker.

 

Morning Pages schrijven is voor iedereen.

 

Je hoeft het niet te kunnen, je hoeft het alleen maar te doen. Er is geen goed of fout, het enige wat je doet is de ongecensureerde versie van je gedachten opschrijven. Probeer het maar eens paar dagen. Laat verwachtingen los en vertrouw op het proces. Loslaten.

Wil je ook Morning Pages schrijven?

Je kunt beginnen wanneer je wilt, voor het schrijven van Morning Pages heb je niemand nodig.

Maar misschien wil je toch een beetje begeleiding, een licht duwtje in de rug om die commitment van elke ochtend schrijven vol te houden. Dan is het 30 dagen Morning Pages programma iets voor jou. Probeer het maar.

Waarom je blog vol fouten moet zitten

Waarom je blog vol fouten moet zitten

Waarom je blog vol fouten moet zitten

‘Daar gaan we dus niet eten.’ George klikt IENS weg. ‘Vijf sterren en nergens in de reviews een puntje van kritiek. Kom, we gaan gewoon naar onze Indiër. Dan weten we tenminste wat we krijgen.’

We wantrouwen perfectie. If it seems too good to be true, it probably is. Perfectie maakt ongeloofwaardig. Daar is zelfs onderzoek naar gedaan – alleen reviews met beoordelingen tussen de 4,2 en 4,5 sterren hebben een positief effect op de omzet. Meer dan 4,5 sterren werkt averechts. Dus zo perfect zijn vijf sterren niet.

 

Waarom houden we niet van perfectie?

 

Het is niet echt. Het staat buiten de realiteit. Maar we kíjken er wel graag naar. Miljoenen mensen volgen de geregisseerde levens van Sylvie Meis en Kim Kardashian. Het Perfecte Plaatje.

 

Pool Fail Falling GIF - Find & Share on GIPHY

 

Totdat het misgaat. Want het gaat altijd een keer mis. Een scheiding, een schandaal, een foute tweet. Wat een opluchting: het zijn net echte mensen. Voor jouw blog geldt hetzelfde.

 

We willen niet lezen over die sojarommel met gefermenteerde quinoavlokken

 

Je weet wel, die smurrie die jij elke ochtend eet na het mediteren. Wat gebeurde er toen jij stomdronken bij de FEBO een kroketje uit de muur trok, dát willen we weten. Fijn dat je coachpraktijk zo goed loopt, maar waar betaalde je de rekeningen van toen je nog géén klanten had? Of hoe combineer jij het ondernemerschap met de mantelzorg voor je dementerende vader?

 

Dus als ik een interessant blog wil schrijven moet ik er ellende in stoppen?

 

Soms. Een beetje. Natuurlijk lezen mensen je blog om iets van je te leren. Maar ze willen je ook leren kennen. Hoe jij omgaat met tegenslagen zegt méér over jou dan de fles champagne die je opentrekt als je weer een klant binnenhaalt. We willen die struggle zien, niet het perfecte plaatje. Want al kijken we graag naar mooie plaatjes, we voelen meer bij imperfecties. Perfectie is saai. Daar zit geen verhaal in, daar is geen les uit te leren. Sprookjes beginnen er nooit mee; ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ is altijd het einde.

 

Bored Kim Kardashian GIF - Find & Share on GIPHY

 

Maar ik heb geen slechte jeugd gehad

 

Geen vechtscheiding meegemaakt en nooit iets tekort gekomen als kind? Bummer. Slechte jeugden doen het goed.

Gelukkig hebben ook mensen met een HAVO-advies en een veterstrikdiploma, die tot hun 18e met beide ouders in een doorzonwoning hebben gewoond, uitdagingen gekend. Iedereen heeft momenten waarop de dingen even niet gaan zoals je wil. Deel af en toe gewoon een willekeurig persoonlijke detail.

 

Ik blog zakelijk. Wordt dat delen van persoonlijke details dan niet gênant?

 

Je hoeft niets te delen wat je niet wilt delen. Maar je moet wel durven laten zien dat niet alles bij jou altijd 100% is. Jij bent ook maar een mens, we nemen allemaal weleens een verkeerde beslissing. Gelukkig maar. Anders hebben we niks om van te leren én niks om over te schrijven. Voel je toch het bloed naar je wangen schieten, als je over een pijnlijk leermoment schrijft? Kies er dan één die verder achter je ligt, zodat je er met enig relativeringsvermogen over kunt vertellen. Write from the scar, never from the wound. Of nou ja: schrijven vanuit een emotie mag wel, maar publiceer pas iets als je een beetje bedaard bent en je een heldere beslissing kunt nemen of dit de tekst is die je je lezers wilt voorschotelen.

 

Kintsugi – de schoonheid van het imperfecte

 

Kintsugi is een 500 jaar oude Japanse methode om gebroken aardewerk te repareren met goudlijm. De breuk blijft zichtbaar en wordt onderdeel van de geschiedenis van het voorwerp. Jij bent ook zo’n kapot schaaltje, met de barsten en butsen die een mens nu eenmaal oploopt in het leven. De lessen die je leert van je fouten zijn het gouden randje dat karakter geeft aan jouw leven. Dat maakt jou uniek. Mooi, toch?

 

Perfectie door inperfectie: kintsugi of kintsukuroi

 

 

 

 

 

Hoe begin ik met persoonlijker worden in mijn blogs?

 

Wanneer maakte jij, zakelijk of privé, een verkeerde keuze? Waarom ging het mis? En welke les heb jij daarvan geleerd? Schrijf het op en leg het weg. Je hoeft het pas te delen als dat oké voelt voor jou. Maak je niet te druk over het taaltechnische aspect van je tekst. Want ook een taalfoutje hier of daar kan superauthentiek overkomen. Vergeet perfect, ga voor écht, voor perfect geknoei.

Lees ook: Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten 

Waarom ziet niemand dat ik een bedrieger ben, zelfs niet als ik als superwoman op het podium sta?

Waarom ziet niemand dat ik een bedrieger ben, zelfs niet als ik als superwoman op het podium sta?

Waarom ziet niemand dat ik een bedrieger ben, zelfs niet als ik als superwoman op het podium sta?

superwoman imposter syndroom

Ik ben verbaasd. Ik heb net, in mijn Superwoman-pak, een presentatie gegeven. In het Engels. Over the healing superpowers of writing. Over using your pen to make this world a better place.

Lang op geoefend en enthousiast verteld, maar come on. Ik was verkleed in een Superwoman-pak dat ik kocht op een carnavalswebsite. Ik heb gestotterd. Ik ben stukken van mijn verhaal vergeten. En mijn Engels was hier en daar ook maar so so.

Begrijp me niet verkeerd, ik wéét dat ik tevreden moet zijn. De boodschap kwam over, aan de enthousiaste reacties te zien. Maar ergens heb ik, zoals elke keer, het gevoel dat het niet goed genoeg was. Dat het niet meer was dan een flinterdun feel good-verhaaltje. “Weet je wat ik zo leuk vind aan jou?” zegt een collega-spreker. “Je bent schaamteloos. Jij gaat als superwoman op dat podium staan en je dóét het gewoon. Geweldig.” Schaamteloos? schiet het door me heen. Hoezo? Was het zó gênant wat ik deed? Moet ik me eigenlijk schamen? Zie je wel, het was een flutverhaal. Het was een stomme vertoning. Ik kan dit gewoon niet.

 

Ik bedrieg de boel met dat slappe gelul over schrijven. Hoe lang zullen mensen hier nog intrappen?

 

Van dit soort gedachten kun je echt last hebben.
Ik vermoedde dat het mijn perfectionisme was dat me in de weg zat. Dus dook ik in de poel van zelfhulpboeken en kwam boven met The Secret Thoughts of Successful Women: Why Capable People Suffer from the Impostor Syndrome and How to Thrive in Spite of It, van Valerie Young. Mijn perfectionisme bleek slechts een deel van het probleem. Het imposter syndrome: ik herkende mezelf direct. Ik ben zo’n bedrieger.

 

Sad Shame GIF - Find & Share on GIPHY

 

Het bedriegerssyndroom: daar heb je op een podium dus geen moer aan

 

Mensen die lijden aan het bedriegerssyndroom zijn intelligent en competent genoeg, maar hebben het gevoel nooit te voldoen. Ze schrijven successen altijd toe aan externe factoren en mislukkingen aan eigen falen. Als het goed gaat, dan was het mazzel. Gaat het fout, dan is dat je eigen schuld.

Ik heb altijd geluk gehad met het vinden van werk. Ook toen ik zelfstandige werd vielen klanten voor mijn vlotte babbel en charmante voorkomen, heus niet voor mijn schrijfkwaliteiten. Dat ze me vervolgens twee, drie, tien keer opnieuw inhuurden was vast omdat er geen andere tekstschrijver beschikbaar was op dat moment.

 

Sjongejonge. Moet jij niet gewoon wat meer zelfvertrouwen kweken?

 

Gek genoeg heeft het niks met zelfvertrouwen te maken. Ik wéét dat ik leuk kan schrijven een goede tekstschrijver ben. Er zit alleen een hardnekkig stemmetje in mijn hoofd dat mijn successen altijd bagatelliseert en de kleinste foutjes opblaast tot #bigfail.

 

Het impostor syndrome werd in 1978 voor het eerst beschreven door klinisch psychologen Pauline Clance en Suzanne Imes. Het syndroom komt het meest voor bij succesvolle, hoogopgeleide vrouwen. In een Nederlands onderzoek naar het impostor syndrome van Vreneli Stadelmaier gaf 75% van de ondervraagde vrouwen aan zich te herkennen in de impostor-omschrijving.

 

Mensen die lijden aan het bedriegerssyndroom:

  • Vinden zichzelf nooit goed genoeg
  • Zijn nooit tevreden over hun eigen prestaties
  • Zijn erg gevoelig voor kritiek
  • Weten niet om te gaan met complimenten
  • Stellen taken uit omdat ze altijd twijfelen aan hun eigen kunnen

Je herkent ‘bedriegers’ niet snel omdat ze vaak zelfverzekerd en doelbewust overkomen. Maar in werkelijkheid twijfelen ze steevast aan zichzelf. Dat constante gevoel door de mand te vallen werkt voor veel bedriegers verlammend.

Sommigen gaan uitdagingen uit de weg en presteren beneden hun kunnen, waarmee ze hun negatieve zelfbeeld bevestigen. Zie je wel. Het is een self-fulfilling prophecy.

Anderen leggen de lat juist enorm hoog. Ze werken hard en willen absoluut geen fouten maken, want dát is het bewijs dat ze het inderdaad niet kunnen.

Vechten of vluchten, het is beide vermoeiend. Tel daar de stress en de eeuwige teleurstelling in jezelf bij op en je stevent af op een fikse burn-out.

 

Is er een pilletje voor?

 

Nee. Het bedriegerssyndroom is geen psychische aandoening, maar een pakket hardnekkige belemmerende overtuigingen. Je innerlijke criticus roept maar wat, op basis van die overtuigingen.

 

Pills GIF - Find & Share on GIPHY

 

Je ervan bewust zijn dat je last hebt van je belemmerende overtuigingen en erachter komen welke het zijn, helpt enorm. Welke overtuigingen zitten jou in de weg? Ben je een vechter of een vluchter? Welke gedachten en acties kun je ertegenover zetten?

 

Mij helpt het erover te schrijven.

 

Lijstjes maken van de dingen die ik wil doen. Erachter zet ik waarom ik ze niet doe. Met stip op nummer 1 staat altijd de reden ‘ik heb er geen tijd voor’ terwijl ik ze eigenlijk gewoon eng vind om te doen. Herken je dat? De ‘geen tijd voor’-smoes is echt de stomste van allemaal. Laat je brein je niet in de maling nemen. Je zult de negatieve gedachten niet 100% kunnen uitbannen, maar je kunt wel leren ze te negeren.

Doe de dingen die je leuk vindt, hoe spannend ook. Vandaag stond ik op een podium, in een Superwomanpak. Het was leuk om te doen en het ging goed. Punt. What’s next?

Lees ook: Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten 

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen: waarom ook een zzp’er zich als leider moet gedragen

Succesvol ondernemen - Extreme Ownership - Jocko Willink

Succesvoller ondernemen dankzij Extreme ownership - Jocko WillinkIk las het boek Extreme Ownership: how U.S. Navy SEALs lead and win van ex-Navy SEAL Jocko Willink. Natuurlijk zo Amerikaans als je mag verwachten, maar ik haalde er een paar mooie inzichten uit over (persoonlijk) leiderschap en succesvol ondernemen die ik graag met je deel.

Willink vertelt in het boek hoe de leiderschapslessen die hij leerde als SEAL-leider in o.a. Irak ook relevant zijn voor business leaders. Ook in het zakenleven geldt: geen leider zonder team, geen team zonder missie.

De kwaliteit van je team is het belangrijkst – je bent maar zo goed als de man of vrouw achter je. Verder kun je veel zeggen over soorten leiders, maar volgens Willink zijn er maar twee soorten: effectieve leiders en ineffectieve leiders. Effectieve leiders leiden hun team naar de overwinning, ineffectieve leiders niet. Zo simpel is het.

Willink trapt met zijn vereenvoudigingen regelmatig een open deur in. Toch houd ik er ook van om de werkelijkheid af en toe te versimpelen en zo de essentie van het ondernemerschap weer even helder te krijgen. Wat wil ik, wie zet ik in mijn team, wat is ons doel en hoe gaan we dat bereiken?

 

Succesvol ondernemen: hoe word ik een effectieve leider?

 

Willink omschrijft de effectieve leider als volgt:

  • Is bescheiden genoeg om fouten te erkennen en toe te geven
  • Neemt altijd alle verantwoordelijkheid (extreme ownership)
  • Maakt direct een plan om de fouten te herstellen
  • Gelooft oprecht en volledig in de missie
  • Focust op de missie en op hoe hij/zij die het best kan volbrengen
  • Wordt niet gedreven door zijn/haar ego of persoonlijke agenda’s

Zeker dat laatste punt vind ik sterk. Je ego loslaten is inderdaad nodig om te groeien als mens en als ondernemer. We laten ons vaak in de waan van alledag leiden door onzekerheden en belemmerende overtuigingen. Die zien we weerspiegeld in onze acties en zo raken we van ons missiepad af. Zonde. #ego #missie #loskoppelen

 

“Often, the most difficult ego to deal with is your own. Be confident, not cocky.”
– Jocko Willink

Willinks boek is opgedeeld in drie delen:
1. Winning the war within
2. The laws of combat
3. Sustaining victory

Die eerste herken ik meteen. Het grootste gevecht voer je altijd met jezelf. Daarom schrijf ik regelmatig Morning Pages, om mezelf nog beter te leren kennen. Ik zie wanneer ik weer verzand in succesondermijnend gepieker en oeverloos geklooi met zaken die niets met mijn ‘missie’ te maken hebben. Dankzij dat bewustzijn kan ik mezelf snel weer vlottrekken zodat ik terug op koers kom. Door te schrijven ontwikkel ik kennelijk de leider in mij. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, verschuil me niet achter excuses en smoezen. Het is mijn bedrijf en ik ben verantwoordelijk voor alles. Extreme Ownership.

 

Verantwoordelijkheidsgevoel vraagt om persoonlijk leiderschap

 

Verantwoordelijkheid, dat is vaak waar startende ondernemers van schrikken.
Zeker degenen die voordat ze zzp’er werden in loondienst werkten. Plotseling zijn ze zelf overal verantwoordelijk voor. Ze kunnen zich niet meer verschuilen achter collega’s, andere afdelingen of bedrijfsbeleid. Een heftige eye-opener die veel nieuwbakken ondernemers onzeker maakt of verlamt.

Toch zul je die verantwoordelijkheid voor alles in en rond je bedrijf moeten nemen om ermee te leren omgaan. Zorg ervoor dat je je zaakjes goed op orde hebt. Je facturatie, je voorwaarden, je manier van werken, je communicatie, je marketing, ALLES.

Zodra je de financiële armslag hebt om experts in te huren, moet je dat zeker doen. Je kunt het niet alleen, je moet niet alles zelf willen doen. Formeer dat team. En dan nog ligt alle verantwoordelijkheid bij jou. Voor zowel de successen als de fiasco’s. Je kunt niemand de schuld geven, ook al maakt een teamlid er een potje van. Heb jij het wel goed uitgelegd? Heb jij wel de juiste persoon op de juiste plek gezet? Heb jij wel regelmatig de vinger aan de pols gehouden? Jij bent de trainer en mentor van die persoon. Own your mistakes. En los ze op.

 

Er bestaan geen slechte teams, alleen slechte leiders.

 

Als het teamlid zich niet kan of wil verbeteren, moet je afscheid nemen van die persoon. Dat is niet altijd makkelijk, maar als leider moet je loyaal zijn aan het team en de missie, niet aan het individu. Extreme Ownership geldt voor iedereen in het team. Als leider geef je het goede voorbeeld. Het prestatieniveau stijgt of daalt op basis van wat je tolereert, niet van wat je preekt.

 

“It’s not what you preach, it’s what you tolerate.”
– Jocko Willink

Het laatste punt waar je een innerlijke strijd op kunt voeren is het geloof in de missie. Als jij als leider niet volledig gelooft in de missie, wordt het moeilijk je teamleden te inspireren en hen zover te krijgen dat ze alles geven. Bovendien zul je zelf ook niet alle risico’s nemen die horen bij de onvermijdelijke uitdagingen die op je pad komen.

In deel 2, The laws of combat, benadrukt Willink het teamwerk.
Je werkt alleen én samen om de missie te volbrengen. Wanneer de missie is volbracht, deelt iedereen in het succes. Successen zijn de verdienste van het team, niet van jou als leider. Ja, je bent verantwoordelijk voor het succes. Nee, het is niet jouw succes.

Cruciaal voor dat succes is het zo eenvoudig mogelijk maken van de missie. Plannen en opdrachten moeten simpel, duidelijk en precies zijn. Het einddoel spreekt tot de verbeelding. Wanneer is de missie geslaagd? Hoe ziet dat eruit? Wat vieren we dan?

Deel 3, Sustaining victory, gaat over het bijsturen van plannen en leren van ervaringen.
Een planning maken begint met een analyse van de missie. Wat is de gewenste eindsituatie? Verder bevat de checklist voor je planning in ieder geval:

  • Welke mensen, middelen, bronnen en tijd heb je beschikbaar?
  • Wie beheert de planning?
  • Wat is de beste aanpak? (Hou het simpel)
  • Zijn de tactieken nog de juiste? Hebben ze effect? Moet je andere methodes kiezen?
  • Wat kan er misgaan en wat doe je dan?
  • Wat kun je nu doen om dat te voorkomen?
  • Is er nieuwe informatie die je dwingt het plan opnieuw tegen het licht te houden?
  • Kennen alle betrokkenen het up-to-date plan?
  • Stel vragen aan je teamleden en discussieer met hen over het plan.
  • Analyseer genomen stappen en leer voor de toekomst.

“Don’t ask your leader what you should do, tell them what you are going to do.”
– Jocko Willink

Wat ik bij de deelnemers aan mijn programma’s vaak zie is een misplaatst gebrek aan zelfvertrouwen. Ze vinden zichzelf (nog) niet goed genoeg om te bloggen of om zich een expert op hun vakgebied te noemen. Ze denken dat ze nog meer moeten lezen, leren, en ervaren. Het getuigt van persoonlijk leiderschap als je op enig moment durft te zeggen: het is goed zo. Ik ben goed genoeg. Ik weet waar ik over praat. Mijn mening doet ertoe. Er moet nu actie worden ondernomen, de tijd dringt.

Je bent als zzp’er misschien geen leider van een team, maar wel van je eigen leven en je eigen bedrijf. Je toont leiderschap aan je Zelf, aan je ego, aan je angsten, aan je belemmerende overtuigingen, aan je weerstand en aan je besluiteloosheid als je gewoon gaat doen wat jou te doen staat.

Jij wacht liever tot je zeker weet dat je er 100% klaar voor bent? Geloof me, dat moment komt nooit.

 

“Waiting for the 100 percent right and certain solution leads to delay, indecision, and an inability to execute.”
– Jocko Willink

Vier inzichten over angst die mij een stap dichterbij succes brengen

Vier inzichten over angst die mij een stap dichterbij succes brengen

Vier inzichten over angst die mij een stap dichterbij succes brengen

Wat krijg ik toch vaak cadeautjes van het leven.
In toeval geloof ik niet, dat maakt het leven zo saai. Wat me nu weer overkomt… Het gaat over angst en ik wil het met je delen. Ik móet het met je delen.

Als vier verschillende mensen op vier verschillende manieren mij iets duidelijk maken, dan sputter ik niet tegen. Dan laat ik mijn ‘ja, maar…’ achterwege, buig ik nederig het hoofd en zwijg ik. Ik leer mijn les, zeg “dankjewel voor het inzicht” en archiveer de ervaring onder Gevallen Kwartjes. Het begon vanochtend met de video van coach Marloes Halmans, als onderdeel van haar Onderneem vanuit je hart-week waar ik aan meedoe.

Zij vertelde daarin over een mij bekend fenomeen: het geweldige idee waar je niets mee doet omdat het toch bagger is. Wat er bij Marloes gebeurt als ze een nieuw idee krijgt, herkende ik direct:

 

“Ik begin met enthousiasme en binnen een dag ontstaat er een heel onbestemd en onrustig gevoel in me. Een weerstand, niet normaal.”

 

Schrijver Steven Pressfield noemt dat onbestemde, vervelende gevoel ‘resistance’, vertelde Marloes erbij. Wat blijkt? Het is een muur waar je doorheen moet. De weerstand is meestal een teken dat je met iets essentieels aan de slag gaat. Dat je op de goede weg zit.

Dit inzicht was precies wat ik nodig had. Hier kan ik iets mee. En alsof het universum zeker wil weten dat ik het nu snap, stuurde het me deze boodschap vandaag nog drie keer.

Zo zit ik al een paar dagen naar een video te kijken van ‘spiritual leader’ Betinho Massaro. Betinho is een vriendelijke, intelligente jongen en hij snapt alles rond spiritualiteit ook erg goed, maar ik vind het soms vermoeiend om naar hem te kijken. Dus doe ik nu al drie dagen over een video van 1 uur en 17 minuten, getiteld Overcoming Limiting Beliefs. Net als ik wil afhaken, begint hij over iets dat mijn aandacht trekt: stop fighting beliefs, it will only make them stronger. Vecht niet tegen je overtuigingen, accepteer ze. Van daaruit kun je verder.

Je kent die overtuigingen wel. “Je bent nog niet goed genoeg.”
“Niemand vind je aardig.”
“Wat heb jij nou te melden.” Dat soort stemmetjes. Ze zijn niet waar, maar waarschijnlijk lukt het je al jaren niet ze te verslaan. Vecht er maar niet tegen, laat ze maar winnen. Geef eraan toe.

 

“A real warrior feels empowered by defeat.”

– Betinho Massaro

 

Laat die stemmetjes maar praten, ga er in mee.
“Klopt, ik ben niet goed genoeg. Maar ik ga toch beginnen, want alleen zo kan ik beter worden.”
“Niemand vindt mij aardig, dat is waar. Ik ben een irritant wijf. Maar toch ga ik door, lekker doen waar ik zelf zin in heb. Want dat doen irritante wijven.”

En dan neem je gewoon de stap. Doe je wat je moet doen. Dit is een interessante manier om de door Marloes beschreven gevoelens van weerstand (die ongetwijfeld worden ingegeven door angst en belemmerende overtuigingen) te omzeilen, vind je ook niet?

Blij als een kind in een snoepwinkel klik ik de video van Betinho weg en ploeg wat door mijn mailbox. Momenteel opvallend veel mail van en over Marie Forleo, de Amerikaanse online business coach, wier populaire B-school weer van start gaat. Ik ben geen groot fan, maar heb respect voor haar zelf opgebouwde online imperium en vind het interessant om te zien hoe zij haar marketing aanpakt.

Marie TV is een goed geproduceerde vlog, ‘really amazing’, zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Maar raad eens wat het thema was bij Marie TV van gisteren? Angst! Ook zij beschrijft de angst die je voelt als je iets wil doen wat je echt graag wil. En ze citeert ‘her friend’ Steven Pressfield:

 

“The more scared we are of a work or calling, the more sure we can be that we have to do it… …the more fear we feel about a specific enterprise, the more certain we can be that that enterprise is important to us and to the growth of our soul.”

– Steven Pressfield

 

Zelf vat Marie het samen in deze tweet:

 

“Follow your fear. It’s a GPS for where your soul wants you to go.”

– Marie Forleo

 

Meteen moet ik denken aan de woorden van auteur Elizabeth Gilbert, die in Big Magic (heerlijk boek, over creatief leven) ook angst bespreekt. Ook zij zegt: omarm je angst. Je hoeft hem niet te overwinnen. Ik wil je haar precieze kijk daarop laten weten, dus ik googel een beetje. Guess what? Liz Gilbert zat een half jaar geleden op de stoel bij Marie Forleo om over Big Magic te praten. Bingo. Kwartet. Vierde cadeautje.

Ik laat de video beginnen bij waar Liz vertelt over hoe zij met angst omgaat.

Na vier aanwijzingen is het tijd om aan de slag te gaan. Er staan al maanden wat nieuw te ontwikkelen producten op mijn actielijst waar ik zelf heel blij van word, al denk ik nog steeds dat ze amateuristisch prutswerk gaan opleveren, niks nieuws zullen brengen en niemand erop zit te wachten. Maar ik ga ze wel maken. Gewoon omdat dat leuk is. Ik geniet van het creatieve proces en maak er iets moois van. Ik hoop dat jij dat ook doet.

 

“Done is better than good.”

– Elizabeth Gilbert