In 1975 bracht de toen 22-jarige Janis Ian haar nummer “At Seventeen” uit.

Toen ik het voor het eerst hoorde was ik waarschijnlijk een jaar of twaalf.
Ik was een Polletje Piekhaar met een beugel en een bril, dus ik kon mezelf wel herkennen in het liedje over een “ugly duckling”.

Janis Ian wilde At Seventeen eigenlijk niet opnemen. Ze vond het te persoonlijk. Uiteindelijk deed ze het toch. Het werd haar eerste grote internationale hit waar ze een Grammy Award mee won. (Leuke anekdote: op Valentijnsdag 1977 ontving ze 461 Valentijnskaarten.)

At seventeen van Janis Ian

Het is één van de mooiste liedjes ooit geschreven. Als Janis toen, in 1975, had gedacht dat niemand op haar verhaal zat te wachten, dan hadden we dit prachtige nummer niet gehad. Dan had ze niet het verschil kunnen maken voor al die jonge meisjes die nog geen idee hebben waar het in het leven écht om draait.

“If you get once in your life to write something that crosses race and gender and culture and all the other things that we put up between ourselves to make sure we do not get too close to one another, if you can do that for just one moment, then someone like me thinks: well, this life was very much worth living.”

– Janis Ian