Wanneer je jezelf eindelijk toestaat gewoon te ZIJN

Eén van de besluiten die ik nam toen ik 50 werd, is dat ik geen tijd en aandacht meer steek in dingen, mensen en werkzaamheden die ik niet leuk vind. Ik ben nu over de helft, en de eerste helft van mijn leven is voorbij gevlogen. Tijd is nu mijn kostbaarste bezit.

Ik heb alle spelletjes van mijn telefoon gegooid, sta op zodra ik wakker ben en steek geen energie meer in vriendschappen die niets opleveren. No hard feelings, want ik neem niemand iets kwalijk: we doen allemaal wat we kunnen. Ik ben gescheiden en verhuisd naar Almere en toen waren er mensen van wie ik niks meer hoorde of zag. Prima.

Het is wat het is.

Ik zit hier bovenin in mijn toren, meestal alleen, met twee honden aan mijn zijde, en ik ben volmaakt gelukkig – zelfs op de dagen dat de grauwheid van de lucht, de wereld of mijn gemoed me overvalt.

Natuurlijk twijfel ik weleens of ik wel alles uit het leven haal als ik weer zit te schrijven of buiten wandel met mijn honden als een of andere ANWB-bejaarde.

Moet ik niet gaan bungeejumpen in de Amazone?
Backpacken in Nieuw-Zeeland?
Neuh.

Ik weet dat dit mijn pad is. Ik geef me over aan die paar maanden (of worden het jaren?) van contemplatie, verdieping en schrijven. Véél schrijven. Nee leren zeggen. Herijken. Zelfliefde oefenen. Rust en focus inbouwen.

Van human doing naar human being.

Ik heb het gevoel alsof het boek met alle antwoorden naar beneden is komen vallen. Ik heb overal een antwoord op voor mezelf en waar er geen antwoord is, weet ik dat dat ooit wel komt. Of niet, en dat is ook goed. Ik ben oké met het niet-weten.

Ben ik nu verlicht?
Nee, nog lang niet.
Maar ik vind het leven steeds makkelijker worden.

Ik word me bewust van ingesleten overtuigingen en patronen en steek moeite in het loslaten ervan. Moeite als in: accepteren, omarmen en niets doen. Ik ga naast mijn gedachten en overtuigingen zitten en ga, meestal op papier, met ze in gesprek.

Dat schrijven is wel belangrijk, merk ik, want als ik alleen maar in mijn hoofd met ze deal, dan denk ik in cirkeltjes en schiet ik in een actiestand als het te ingewikkeld of te confronterend wordt.

O, de wasmachine is klaar.
Ik moet het tehuis van mijn vader nog bellen over zijn medicatie.
Er is vast een nieuwe aflevering van MAFS op Videoland.

Als je dingen opschrijft, worden ze pas echt helder.

Dan kun je niet weglopen of wegdenken, dan dwing je jezelf een goed antwoord te formuleren. Je weet zelf precies wanneer een antwoord ‘politiek correct’ of ‘sociaal wenselijk’ is in plaats van echt en eerlijk.

Ik weet steeds beter wie ik ben en wat mijn talenten zijn. Ik bezit een enorme kracht, en dat voel ik niet vanuit ego maar op zielsniveau. Ik verwonder me over de impact van kleine acties; of ik nu een kaartje stuur of alleen maar aan iemand denk: er gebeurt altijd iets. Puur omdat ik mezelf die kostbare tijd geef om vanuit stilte en focus te verbinden met iets of iemand.

Ik voel een soort zielsverantwoordelijkheid om die kracht in te zetten voor het goede. En waar ik vroeger dacht dat ik daarom beroemd moest worden zodat ik als ambassadeur voor Unicef aan de slag kon, weet ik nu dat ik daarvoor mijn aandacht op de liefde voor mezelf moet richten.

Zelfliefde, transformatie, zelfexpressie en verdieping.

Als ik mijn eigen stem laat horen, geef ik anderen permissie om dat ook te doen. Door mijn ervaringen te delen en oordeelloos naar anderen te luisteren, bied ik hen praktische handvatten om hun eigen, authentieke pad te vinden. Moedig, empowered, volgen ze hun eigen broodkruimels, net zoals ik dat doe.

Dat is mijn taak. Ik maak me niet meer druk over wat andere mensen van me vinden of van me verwachten. Dat lukt me nog niet altijd en er is nog veel (onbewuste) meuk op te ruimen, maar ik ben al een heel eind gekomen, zeker in het afgelopen jaar, hier bovenin mijn toren, uitkijkend over water, land en lucht.

Ik ben een ongelooflijk krachtig mens.

Mag ik dat zeggen over mezelf? Ja, dat is niet arrogant of zelfingenomen, dat is gewoon een feit, de waarheid. Misschien is het mijn waarheid, maar ik leef mijn waarheid. Zouden meer mensen moeten doen, gewoon je eigen waarheid leven. Daar wordt het leven een stuk eenvoudiger van, en veel leuker.

Met welke talenten in jou wil jij meer connecten?