Miracle Morning week 6
Week 6: niets moeten
Maandag 19 december: Miracle Morning 26
Het is fantastisch winterweer. Koud, droog, weinig wind, veel zon. Houden zo, tot maart.
Mijn Daily Lunch Walk brengt mij en de honden zoals elke dag (nou ja, bijna elke dag) naar het bos. Soms gaan we links, dan weer rechts. Net hoe mijn pet staat. Of de wind.
Ik hou van het bos. Vooral van het Amsterdamse Bos. Omdat het Amsterdams is. Ook hier in Amstelveen. Omdat het mijn achtertuin is. De mooiste die ik ooit had. Omdat je er heerlijk kunt verdwalen maar nooit de weg kwijt bent. Omdat het is aangelegd met hand, schep en kruiwagen. Omdat het geen Vondelpark is. Omdat er altijd iets te doen is, als je iets wil doen. Omdat er lekker niks te doen is, als je niks wil doen. Omdat er veel hondjes zijn. Mijn hondjes houden van hondjes. Daarom.
Ik voel me vrij. Ik voel geen moeten.
Dinsdag 20 december: Miracle Morning 27
Oeps. Ik heb The Jane Austen Book Club nog niet uit. Het is een erg leuk boek, maar ik heb de afgelopen week meer geschreven dan gelezen. Bovendien, het ‘niets moeten’ krijgt deze maand voorrang. Dus ook het lezen doe ik alleen als ik er zin in heb. Ik kan in december niet tegen het opgejaagde gevoel, die onrust van unfinished business. Als het augustus is, kan ik dat gevoel ook hebben, terwijl ik zo hou van dat ‘niets moeten’-gevoel.
Om mijn gemiddelde van één boek per week toch te halen, ben ik alvast begonnen aan een volgend boek, de luisterversie van Belgravia, van Downton Abbey-auteur Julian Fellowes. Slim hè: wie voor lezen geen tijd heeft, kiest luisteren. Ik boekluister tijdens het uitlaten van de honden, als ik kook, in de auto en tijdens het stofzuigen. Belgravia speelt zich af in de tijd dat Jane Austen haar romans schreef, dus ik dompel me deze week helemaal onder in Britse aristocratie. Jolly good, my dear.
Woensdag 21 december: Miracle Morning 28
Eindelijk. De kortste dag. De langste nacht.
Nog een week of zes en ik kom weer in mijn lentestand.
Ik ben niet zo goed in winters.
Ik drink te veel wijn, kook te vet en eet te veel. Ik zie bleek, ben moe en voel me oud.
De Miracle Mornings helpen wel. De rust waarmee ik de dag begin, helpt me afstand te nemen van de mensen die ik tegenkom op straat, of in de supermarkt. Zij zijn ook moe, als in: afgedraaid. Dat is een ander soort vermoeidheid dan ik denk te hebben. Ik sta om 05.30 uur op om dingen te doen die ik leuk vind, die me helpen groeien. Zij zijn moe van de ratrace, van achter de feiten aanlopen, van ‘moeten’. Ik voel geen moeten. Ik voel me vrij.
Donderdag 22 december: Miracle Morning 29
Wat een raar jaar was 2016. Raar. Ik kan geen ander woord bedenken.
De hoogtepunten waren euforisch. De dieptepunten, vooral op het wereldtoneel, intens verdrietig. Schrijven helpt mij bij het verwerken van wat er om me heen gebeurt. Schrijven is mijn wapen, schrijven is mijn troost. Ik heb dit jaar veel geschreven. Zeker sinds ik aan Miracle Mornings doe, schrijf ik meer dan ik ooit gedaan heb.
Ik krijg er plannen door. Plannen voor Durf te schrijven, voor workshops, voor een boek. Ik zal keuzes moeten maken, focus moeten aanbrengen. Maar dat 2017 een bijzonder jaar wordt, dat is me nu al duidelijk. Begin januari ga ik mijn plannen voor 2017 uitwerken, nu gun ik mezelf rust. Volgende week ga ik naar Suriname. 28 graden. Roti kip. Dansen. Zwembad. Boek. Niks.
Ik wens je fijne dagen, zoek de warmte op bij elkaar. De wereld is een klotezooi. Laten wij er wat moois van maken.
Spreek je uit naar je naasten.
Bid voor Aleppo, en voor Berlijn.
Ga vol goede moed het nieuwe jaar in.
Kies doelen, bedenk plannen.
Maak van 2017 je mooiste jaar ooit.
Durf te schrijven.
Het zit allemaal al in jou.