Nicoline interviewde me over human design, schrijven en hoe ik het leven leef als 4/6 emo quad right Vessel of love manifesting generator. Een hele mondvol en er is nog veel meer te vertellen, dus ga maar snel luisteren of kijken. En vergeet niet Nicoline te volgen op Instagram!
“Je gedachten volgen? Maar wat moet ik dan opschrijven?”
“Nou, precies dat.”
“Wat?”
“Maar wat moet ik dan opschrijven? Ik weet niet wat ik moet opschrijven. Enzovoorts. Dat zijn je gedachten, dus die schrijf je op.”
Ze probeert te begrijpen wat ik zeg. Haar ogen schieten door de ruimte, op zoek naar het beginnetje van haar gedachten die als enorme kluwen wol verstrikt raken in haar hoofd.
Ik zie het vaak bij cursisten die zich lang niet (of nog nooit) aan creatief schrijven hebben overgegeven. Schrijven om het schrijven? Dat is toch een zinloze oefening? Ze hoeven niks aan te prijzen, het hoeft nergens over te gaan en niemand krijgt het te lezen.
Ze schrijven voor het eerst eens niet voor een ander. Daarom zijn het vaak juist de professionals die vastlopen. Tekstschrijvers, marketingtoppers en zakelijke bloggers die binnen no-time een goede tekst voor jouw bedrijf schrijven, maar niet meer weten hoe ze de deur bij zichzelf naar binnen kunnen openen.
Ik weet hoe dat voelt. I’ve been there. Ik schreef bijna 20 jaar voor anderen; honderden websites, brochures, advertorials, blogs en LinkedIn-posts over even zoveel onderwerpen, diensten en producten. Tot het niet meer lukte om origineel te zijn en de energie van de klant te vangen in woorden. Ik was leeg.
Pas toen ik weer leerde in te tunen op wat er in mij leefde, begon de creativiteit weer te stromen. Het mooie is dat je daar niks ‘zinnigs’ voor hoeft te doen. Het hoeft nergens over te gaan. Je hoeft jezelf alleen toe te staan die pen over het papier te laten bewegen.
Daarom noemen ze het maar snel “onzin” of “zinloos”, want in onze yang-gevoede wereld moet alles ergens over gaan en moeten we altijd een duidelijk gedefinieerd doel hebben, en een excelsheet met checklist.
Waarom schrijven niet lukt? Hier zijn tien mogelijke oorzaken:
Perfectionisme kan leiden tot zelfkritiek en een angst om fouten te maken. Je wil dat elk woord perfect is en dat je gedachten op de juiste manier in prachtige volzinnen worden uitgedrukt. Hierdoor loop je vast en blijf je moeite hebben om je ideeën op papier te zetten.
Schrijven is een creatieve en persoonlijke activiteit. En zodra het persoonlijk wordt, komt de angst voor het oordeel van anderen om de hoek kijken. Alsof schrijven een wedstrijdje is. Je vindt de ideeën van een ander beter, origineler. Deze angst houdt je klein en stil. Terwijl je alles kan opschrijven – jij bepaalt toch of iemand het te lezen krijgt? Schrijf alsof niemand het ooit te lezen krijgt.
Soms kost het moeite om je gedachten te organiseren, te structureren of helder te formuleren. Je kan de juiste woorden niet vinden om je gedachten over te brengen. Deze blokkades bemoeilijken of vertragen het schrijfproces. En dan is de lol er gauw af, want het moet in één keer goed, toch? 😉
Te weinig vertrouwen in jezelf of in je schrijfvaardigheid kan je vreselijk in de weg zitten. Meestal komt dat door negatieve ervaringen in het verleden, zoals een onvoldoende voor Nederlands of een negatieve beoordeling van een werkstuk. “Ik kan niet schrijven” vrijwaart je dan van alle toekomstige kritiek.
Schrijven is een creatief proces. Creativiteit stroomt makkelijker als we lekker in ons vel zitten, waardoor we vergeten dat inspiratie ook écht wel komt als je gewoon begint met schrijven. Al is er wel één voorwaarde: geen verwachtingen. Als je creativiteit dwingt, kun je een droogte in gedachten en ideeën ervaren en creatief vastlopen.
Schrijven is me-time, met een focus op jezelf. Dat gunnen we onszelf vaak (onbewust) niet – iemand die om aandacht vraagt, krijgt dat direct. En als er dan ook nog externe prikkels zijn, zoals geluiden, sociale media of andere omgevingsfactoren, wordt het wel erg moeilijk je te concentreren.
Hoe dieper je naar binnen gaat bij jezelf, hoe meer je tegenkomt wat je hebt weggestopt. Dat kan intense emoties oproepen die je belemmeren om vrijuit te schrijven. De confrontatie met verdriet, angst, boosheid of andere intense emoties kan bevrijdend zijn, maar kan je ook blokkeren als je die confrontatie niet wil aangaan, of dat niet durft.
O, wat zijn we toch een bezige bijtjes. Een overvolle werkagenda, een druk gezinsleven en talloze sociale verplichtingen zorgen ervoor dat we creatieve zelfexpressie (zoals door te schrijven) als een lage prioriteit beschouwen. Het gebrek aan tijd en de neiging om andere taken voorrang te geven, zorgt ervoor dat zelfs iets simpels als een paar regels je gedachten achterna te schrijven je niet lukt.
Schrijven is een vaardigheid die je ontwikkelt met oefening en training. Je schrijfspier wordt slap als je die vaardigheid niet onderhoudt. Je zal schrijven ook niet leuk vinden als je een stomme leraar Nederlands had met een dikke, rode pen, of te laat als dyslectisch gediagnosticeerd bent. Dan kun je je enorm onzeker voelen over je grammatica en spelling, terwijl schrijven over zo veel meer gaat dan dat. Oefenen helpt en ook als je meerdere creatieve schrijftechnieken en schrijverstools tot je beschikking hebt, wordt schrijven leuker en dus makkelijker, makkelijker en dus leuker.
Als Nederlands niet je moedertaal is of je hebt door een andere oorzaak een beperkte woordenschat of taalvaardigheid, kan schrijven een uitdaging voor je zijn. De (prestatie)druk die je jezelf daarbij oplegt staat je creatieve ontwikkeling in de weg en maakt het moeilijk jezelf uit te drukken, zeker als het om emoties gaat. Door te spelen met taal, veel te lezen en jezelf toestaan fouten te maken in creatieve schrijfoefeningen haal je de druk van de ketel.
Misschien herken je er eentje, misschien meerdere. Je kunt ze overwinnen, met oefening, geduld en een beetje lef. Het identificeren van de specifieke uitdagingen die jij ervaart, kan je helpen bij het vinden van oplossingen om deze obstakels te overwinnen en vrijuit te schrijven.
Word je bewust van jouw uitdaging hierin en vind een strategie om haar te overwinnen. Wat kan helpen is:
Heb je hulp nodig bij het identificeren van je blokkades of het trainen van je schrijfvaardigheid? Boek een inspiratiegesprek, dan help ik je uitzoeken wat jij nodig hebt om vrijuit te kunnen schrijven.
De meeste mensen schrijven alleen functioneel. Boodschappenlijstjes, to do-lijstjes, salesteksten, blogs, LinkedIn-posts, alles met een doel.
Het is fijn als we doelen bereiken.
Weer iets om van je lijstje af te strepen.
Dat geeft een gevoel van voldoening.
In de wereld waarin we leven wordt het stellen en behalen van doelen als een groot goed beschouwd. Al is er niks mis met een beetje ambitie, ik zie toch bij veel van mijn klanten dat ze opbranden door deze continue drive, ‘powered by yang’. Het idee regeert dat je altijd iets moet doen om ‘succesvol’ te zijn. Er is weinig ruimte voor yin, het vrouwelijke. Simpelweg mogen zijn, in het moment, en voelen, innerlijk weten, dat dat genoeg is. Dat jij genoeg bent.
Ik heb mijn hele jeugd voor de lol geschreven. Verhaaltjes, gedichtjes, een buurtkrant en zelfs een heel boek toen ik 11 was. Ik wilde journalist worden, of kinderboekenschrijfster. Nederlands/Tekstschrijven studeren na het VWO was dus geen opmerkelijke keuze.
Ik belandde al tijdens mijn studie in het bedrijfsleven en bleef daar, ook als tekstschrijver, nog zo’n 20 jaar ronddolen. Ik schreef de verhalen van ondernemers op, hielp hen met teksten voor hun websites, magazines en blogs en verdiende een prima boterham met mijn kennis van contentmarketing.
Hoe kon dat nou gebeuren?
Ik was goed in mijn vak, had van mijn hobby mijn beroep gemaakt, dus wat kon er misgaan?
Ik ben zelf uit die diepe put geklauterd.
Puur omdat ik op papier in gesprek ging met mezelf.
Omdat ik mezelf toestond weer gewoon voor de lol te schrijven. Schrijven om het schrijven. Ik deelde niks en oefende vooral op het niet oordelen over dat wat ik schreef.
Ik verdiepte me in de helende kracht van creatief schrijven en leerde mijn authentieke stem weer te gebruiken. Dat wat me als kind moeiteloos afging, zat op mijn 45e compleet vastgeroest. De creativiteit moest weer gaan stromen.
Dat geldt ook voor jou. De mens is van nature een creatief wezen, we kunnen niet zonder zelfexpressie. Je kunt gaan schilderen, zingen of pottenbakken: als je maar iets maakt. Iets dat uit jou komt. Iets dat er nog niet was voordat jij het in de wereld zette, op een manier zoals alleen jij dat kan.
Om verschillende redenen (als je die al nodig hebt):
Schrijven biedt je de vrijheid om je gedachten, gevoelens, verbeelding en perspectieven op een unieke en persoonlijke manier uit te drukken. Je kunt jouw creatieve ideeën, ervaringen en emoties in alle vrijheid en zonder beperkingen op papier zetten.
Schrijvend kun je diep in jezelf graven en je innerlijke landschap verkennen. Het proces van schrijven helpt je je eigen gedachten en gevoelens beter te begrijpen, inzicht te krijgen in wie je bent en wat belangrijk voor je is. Schrijven leidt tot nieuwe inzichten en perspectieven op jezelf en de wereld om je heen.
Schrijven stimuleert je creatieve denkvermogen. Het kan helpen om complexe problemen en uitdagingen vanuit verschillende invalshoeken te benaderen en zodoende creatieve oplossingen te vinden. Door te schrijven stimuleer je je verbeeldingskracht en je vermogen om buiten de gebaande paden te denken, waardoor je nieuwe ideeën en perspectieven ontwikkelt.
Schrijvend kun je gevoelens uiten, zowel positieve als negatieve, ze proberen te begrijpen en uitzoeken hoe je ermee om kunt gaan. Zo wordt schrijven een therapeutisch hulpmiddel om stress te verminderen, spanningen los te laten en je emotionele welzijn te bevorderen.
Schrijven brengt je in verbinding met jezelf, en als je je verhaal durft te delen verbind je jezelf met anderen. Via verhalen, blogs, gedichten en andere schrijfvormen kun je je ervaringen, ideeën en emoties delen met anderen. Wat je terugkrijgt is begrip, inspiratie en empathie, zolang je intenties en boodschap oprecht en authentiek zijn.
Creatief schrijven is dus een krachtige en veelzijdige manier om je creativiteit te uiten, jezelf uit te drukken, beter te leren kennen, ergens op te reflecteren en jezelf te verbinden met anderen. Het is een waardevol instrument voor persoonlijke groei, zelfexpressie en het delen van jouw unieke stem met de wereld. En je wordt er nog een betere schrijver van ook, dus het levert ook ‘echt’ iets op. 😉
Als je wilt ervaren wat creatief schrijven jou oplevert, gun jezelf dan het Durf te schrijven-programma. In 6 weken neem ik je mee op een schrijfreis langs eenvoudige creatieve schrijftechnieken die je altijd en overal kunt inzetten voor zelfexpressie, ‘braintraining’ of rust in je hoofd. Even gewoon zijn. Jij, je pen en het papier. Dat is zo waardevol.
Download in ieder geval het gratis Durf te schrijven speelboek. Daarin geef ik je tien schrijftips (+ schrijfoefeningen) om op een eenvoudige manier met creatief schrijven aan de slag te gaan. Ik wens je veel schrijfplezier!
En wat maakt jou tot een goede contentcurator?
Heb jij elke keer tijd en inspiratie om zelf content te bedenken en te maken? Een blog, een LinkedIn-post, een e-mailnieuwsbrief: de kennis en verhalen die je kunt delen vloeien niet altijd soepel uit je pen. Troost je, iedereen heeft weleens een contentcrisis.
Sterker nog: er zijn mensen die NOOIT weten waarover te schrijven. (Die moeten dan gewoon meedoen met Bloggen voor je Business, dan hebben ze meteen ideeën voor een half jaar, maar dat is een ander verhaal.)
Elke dag, als je wilt. Moeiteloos.
Hoe?
Als content curator.
Zoals de curator van een museum de kunstwerken selecteert voor een tentoonstelling, zo kun jij als content curator content selecteren die jouw volgers interessant vinden.
Waarschijnlijk doe jij al regelmatig aan contentcuratie.
Als je iets repost op LinkedIn. Of een reel deelt in je stories op Insta.
Jij vindt iets interessant of grappig en deelt dat met je publiek.
Ja, zo simpel is het.
Ik zeg toch al steeds dat het leven vrij simpel is?
Begin eenvoudig. Bepaal je onderwerp (kies iets dat jou écht interesseert want je gaat je er veel over lezen, bekijken en delen!) en maak die zo ‘niche’ mogelijk. Stel, je bent accountant en je werkt het liefst met ondernemers die binnen een jaar of vijf hun bedrijf willen verkopen. Dan geef je jouw blog of nieuwsbrief bijvoorbeeld deze introductie:
Jouw wekelijkse inspiratiebron met de nieuwste tips en tricks om binnen 5 jaar je bedrijf succesvol te verkopen
Word het een een- of tweewekelijkse nieuwsbrief met links naar goede artikelen? Een LinkedIn-post waarin je elke vrijdagochtend vertelt wat het beste artikel was van de afgelopen week en waarom? Kies een vorm die bij je past, op een platform waar je graag komt.
Abonneer jezelf op de e-mails van (internationale) experts, zet zoekopdrachten uit in Google, op Youtube en op relevante blog- en podcastpatforms en lees boeken en vakbladen. Kortom, hou jezelf up-to-date qua kennis en trends in jouw branche. Iets wat je sowieso moet doen om als ondernemer succesvol te zijn. Misschien doe je dat al – je vergeet alleen steeds de interessante content te delen.
Natuurlijk! Hoe zou jij het vinden als iemand jouw blog deelt op LinkedIn, of ernaar verwijst in een blog? Geweldig toch?
Zolang jij de bron vermeldt, zal de desbetreffende content creator geen bezwaar hebben. Je wordt er misschien zelfs publiekelijk voor bedankt, wat jou weer meer volgers kan opleveren.
Is contentcuratie iets voor jou? Zo ja, wat wordt jouw thema? Let me know!
Op woensdagochtend 15 maart geef ik een gratis workshop over e-mailmarketing.
Daarin geef ik nog meer tips om je e-mailnieuwsbrief te vullen en interessant te maken voor een groeiend publiek. Dan hebben we het natuurlijk ook over contentcuratie en kun je al je vragen stellen. Meld je snel aan, dan ontvang je de Zoom-link.
Het begint met een klein vlammetje. Een sprankje inspiratie.
Je ziet het verhaal helemaal voor je, pakt je laptop en begint te typen.
Nee, niet goed. Je begint opnieuw. Nee, dit is ook niks. Die zin loopt niet.
Al oordelend zwoeg je verder.
Het is allemaal niet goed. Je kan het gewoon niet.
Dit slaat nergens op.
Hier zit niemand op te wachten.
Laat maar.
Het vuurtje is gedoofd. De laptop gaat weer dicht.
Oordelen, heet dat blussen. Het dooft elke vorm van creativiteit.
Hoe actiever de blusser in jou, hoe eerder je het schrijven opgeeft. Jammer, want je had een prachtig inzicht, een geweldig idee of een goeie tip voor ons. Maar nog voordat het vuur oplaait staat er in a split second zo’n spuitgast naast je die zich met elk woord bemoeit. Plotseling zijn er twee hersenhelften tegelijk aan het werk, ben je aan het creëren én aan het oordelen.
Maar je kunt geen vuur maken als er constant iemand naast je staat met een bekertje water. En hoe leuk is dat voor jouw blusser? Vlammetjes doven met een bekertje water, dat is niet waar brandweerlieden als kind van droomden.
Durf de pyromaan in jou diens gang te laten gaan. Niemand krijgt wat jij schrijft nu al te lezen, dus wie kan zich branden aan jouw vlammen? Er gebeurt niks ergs als jij een paar pagina’s voltypt of -schrijft. Er is nog geen blog, geen verhaal, geen boek. Er is alleen een klein vlammetje dat kan uitgroeien tot een prachtig vuur.
Ga als je klaar bent met het schrijven weg van je laptop. Het redigeren komt straks. Dit is een perfect moment om je honden uit te laten, planten water te geven of haren uit het doucheputje te trekken.
Klaar met alle klusjes? Frisse neus gehaald buiten?
Dan is het nu tijd om het vuur onder controle te krijgen.
Schrik niet van de smeulende puinhopen die je aantreft. Als je je tekst terugleest is het nooit zo mooi als hoe je het in je hoofd had. Er is nog wat werk aan de winkel. No worries, jouw brandweermens weet wat te doen. Die helpt je muren te stutten, structuur aan te brengen en de verhaallijn schoon en helder te krijgen. Nu mag je luisteren naar die spuitgast op je schouder, die kritisch met je meedenkt over woorden, zinnen en alinea’s. Samen maken jullie van dat kleine vlammetje, dat sprankje inspiratie, een mooi, vol vuur.
Veel plezier, lieve lezer. En vergeet de marshmallows niet.
Authentiek leven. Altijd en overal trouw zijn aan jezelf. Jezelf door en door kennen en volledig accepteren en omarmen, zowel je lichte als je donkere kanten. Het klinkt fijn, maar hoe doe je dat? Kun je wel volledig loskomen van je ego en je angsten?
Door te leven in harmonie met wie je bent zeg je eigenlijk elke dag: “Ik ben” (of “I am”). Niets meer, niets minder.
Als je niet authentiek leeft, als je jezelf elke dag vergeet, wegcijfert of klein maakt, zeg je het tegenovergestelde: “Ik ben niet” (“I am not”).
Ook als je je elke dag groot maakt, dweept met status, spullen of geld, zeg je niet “Ik ben”, maar “Ik ben beter”, “Ik ben sterker”, “Ik ben rijker”. Iemand die constant in vergelijking met een ander leeft, leeft niet authentiek en zal altijd een leegte blijven ervaren die weer gevuld wordt met nog meer macht, spullen of geld.
Nou is dat oké hoor. Leef hoe je wil leven.
Weet wel dat hoe jij leeft jouw realiteit is. Je leeft een leugen in plaats van jouw waarheid. Al is er niks mis met een mooie auto of een vette bankrekening, ik heb ze toch liever als gevolg van een succesvol, authentiek leven dan als invulling van een leegte.
Ik ben.
Als je dat niet kunt zeggen, zeg je iets anders. En al het andere dat je kunt zeggen is iets dat minder is dan jij (angst) of groter is dan jij (ego). Angst en Ego zijn twee kanten van dezelfde medaille.
Ego zegt: “Ik ben superieur”, waarmee je jezelf beter of belangrijker maakt dan anderen.
Angst zegt: “Ik ben inferieur”, waarmee jij je eigen licht dimt.
Je bent niet mooi genoeg.
Niet slim genoeg.
Niet goed genoeg.
Je gedachten gaan braaf mee in je keuzes. Ze zullen altijd jouw keuzes bevestigen. Ego en angst kunnen in één en dezelfde persoon leven, zo sterk en creatief is jouw geest. Voor het een voel je je TE GOED, voor het ander ben je NIET GOED GENOEG. Als je geest niet in balans is in “Ik ben”, altijd schippert tussen te goed en niet goed genoeg, tussen ego en angst, wordt ze makkelijk gevoed wordt met de verkeerde gedachten.
Voel je hoe eenvoudig het leven wordt als ‘ik ben’ genoeg is? Geen concessies, geen overtreffende trap. Gewoon ZIJN.
Hoe kom je dicht bij jezelf en waar vind je de kracht om die koers te blijven varen?
Voordat ik inga op welk innerlijk werk jij kunt doen, wil ik je twee dingen meegeven. Het feit dat je dit leest en je bewust bent van het geluk dat schuilt in zelfacceptatie, dat je snapt dat er een essentieel verschil is tussen “Ik ben” en “Ik ben niet”, heb je het proces al in gang gezet. Meer vanuit authenticiteit gaan leven betekent niet dat je harder moet gaan werken, integendeel. Het gaat over loslaten, accepteren en omarmen. Er volgt straks geen to do-lijst die je kunt afwerken om gelukkig te worden.
Probeer te doorgronden hoe het spel tussen jouw authentieke Zelf en je angsten/ego werkt in je hoofd. Besef dat gedachten je ego en je angsten voeden.
Het tweede waar ik je op wil wijzen is dat je omgeving veel invloed heeft op hoe jij over jezelf denkt. Zorg ervoor dat je een ondersteunende en liefdevolle achterban hebt. Omring je met mensen die jou helpen om te durven blijven luisteren naar je hart, je intuïtie en je enthousiasme.
Neem afscheid van mensen die jou continu klein houden, bekritiseren en niets brengen. Je komt mensen in je leven tegen om iets van te leren of om iets mee te delen, en op enig moment is dat klaar. Mensen gaan weg, vriendschappen bloeden dood. Prima.
Het enige wat jij hoeft te DOEN is je geest tot rust te brengen. Grond jezelf in wie je werkelijk bent, eenvoudigweg door te ZIJN. Snap je nu waarom zoveel mensen, ook de mensen met de stampvolle agenda’s, elke ochtend de tijd nemen om te mediteren? Om te schrijven over wie ze zijn en wat belangrijk voor hen is?
In de stilte van de ochtend is het makkelijker aarden.
Het helpt je om de dag die voor je ligt bewuster te ervaren, zonder ego of angst. We verliezen onszelf snel in de chaos van de dag, maar als je ’s ochtends even een check-in bij jezelf gedaan hebt, herken je sneller de gedachten die met angst of ego te maken hebben.
Hé, denk je dan, daar heb je die kleine gluiperd, die gedachte die ervoor zorgt dat ik weer in paniek raak, zoals ik vorige week ook deed in deze situatie. Gaat nu niet gebeuren. Of je voelt een weerstand als een irritante collega met een idee komt. Voel ik nou die weerstand omdat ik die collega zo irritant vind, of is het idee gewoon slecht?
Door met jezelf in gesprek gaan over de emoties die je voelt, kun je steeds makkelijker bij je authenticiteit blijven en angst en ego op de reservebank laten zitten. Je durft dan echt te gaan staan voor wat je vindt.
Natuurlijk lukt dit niet in één keer. Authenticiteit moet je oefenen. Je leeft al jaren met je angsten en je ego, die laten zich echt niet zomaar bij het grofvuil zetten. En met sommige angsten of ego-dingetjes kun jij prima leven, je bent er een beetje mee vergroeid en ze zitten je, bewust of onbewust, niet in de weg. Waarom zou je iets aan een spinnenfobie doen als je er zelden eentje tegenkomt?
Focus niet op je angsten en je ego, want van aandacht groeien die krengen alleen maar.
Oefen gedurende de dag op het grootste obstakel op de weg naar authentiek leven: oordelen. Er is niets zo snel als een oordeel. Binnen een seconde vinden we al iets van iemand. Oefen op niet oordelen.
Ga er altijd vanuit dat de persoon voor je je gelijke is en dat jij hun gelijke bent. Niemand is minder dan, niemand is meer dan.
Weet je hoe vaak ik vroeger tegen mezelf zei: “Hè, stomme koe.” “Trut, nou doe je het weer.” “Lekker slim dit, Smitt, ben je nou echt zo dom?”
Als ik dit tegen iemand anders eruit zou flappen, zou ik me kapot schamen en direct mijn verontschuldigingen aanbieden. Maar het tegen mezelf zeggen is oké? Waarom kan ik anderen wel vergeven voor een fout, maar mezelf niet? Wees milder voor jezelf, dan word je ook milder voor de wereld om je heen. En dat krijg je terug.
Je bent genoeg. Je bent precies goed, zoals iedereen precies goed is. Ook de mensen die zichzelf beter voelen dan anderen – ga ervanuit dat achter dat grote ego een mens zit dat precies zo goed is als jij. Ja, ik weet het, het is moeilijk oefenen op dat soort mensen. Maar ze zijn een cadeautje van de school of life.
Zeg eens hardop tegen jezelf: “Ik ben” of “I am”.
Voel je hoeveel kracht en rust er schuilt in die twee kleine woordjes? Het voelt krachtig omdat het waar is. En het is waar omdat jij krachtig bent, daarom voel je iets bij die twee woorden.
“Ik ben niet” voelt anders. Beetje leeg, triest zelfs. Ook als je zegt: “Ik ben niet minder dan jij.”
Kies voor “Ik ben.” Dat doe ik ook.
Maak een lijstje van positieve affirmaties met “Ik ben”. Maak daarbij wel onderscheid tussen iets dat je bent en dingen die je zijn overkomen of die tijdelijk zijn.
Bijvoorbeeld:
Ik ben waardevol
Ik ben groei
Ik ben vrij
Ik ben moeder
Etc.
En niet:
Ik ben gescheiden
Ik ben jarig
Ik ben blondine
Spreek ze een aantal dagen hardop uit, ’s ochtends na het schrijven. Voel je de kracht en de waarheid die erin schuilt?
Wil je op de hoogte blijven van de cursussen en workshops van Durf te schrijven? Laat je e-mailadres achter, dan ontvang je schrijftips en updates.
Al die ‘geslaagde ondernemers’ op Facebook en Instagram.
Ze ontbijten met zelfgemaakte granola, lunchen vijf sterren-veganistisch en zitten om wine-thirty hun ‘work hard, play hard’-motto hoog te houden met een glas bubbels.
Dan jij. Krijgt met moeite je hoofd uit de slaapstand, ontmoet klanten onder TL-balken en pakt nóg een mentosje om de automatenkoffiesmaak weg te kauwen. Straks weer de file in, boodschappen doen, koken, kinderen in bed krijgen, offerte maken voor een klant en de was opvouwen. Bloggen? Schrijven? Waarover?
Toch zit jouw leven, privé en zakelijk, ook vol mooie plaatjes en interessante verhalen. Ook jij hebt mooie plaatjes om je heen. Je moet het alleen leren zien. Mooie bloemen, de zon op je bureau, een perfecte cappuccino… Maak er een foto van, zoals die Instagrammers ook doen.
Pochen zij nou echt over hun perfecte leventje, of leggen ze gewoon hun genietmomenten onder een vergrootglas?
Probeer het gewoon zelf eens. Wedden dat jij elke dag minstens één verhaaltje of foto kan maken van een mooi moment?
Jij zwemt de hele dag rond in je privézwembad gevuld met je eigen expertise en je hebt het zelf niet eens door. Jouw leven is een opeenstapeling van leermomenten. Deel ze!
Alles wat voor jou normaal is, vanzelfsprekend of saai, is een bron van inspiratie, bezinning of vermaak voor een ander. #clichéAAN Het gaat er niet om WAT je meemaakt maar HOE je ermee omgaat. #clichéUIT
Observeer jezelf en de wereld om je heen: jouw visie is uniek. Er is niemand die het leven ziet, zoals jij dat doet. Jouw alledaagse bezigheden zijn een bron van inspiratie voor je blog.
Je bent een reporter (“Observaties in de rij bij de supermarkt”), een leraar (“Zeven tips om aan het einde van de maand wat huishoudgeld over te houden”), een artiest (“Alle ballen hooghouden als alleenstaande moeder”) of een onderhandelaar (“Zo krijg je een bijdehante kleuter snel in bed”).
Jij bent een schrijver, een poëet, een verhalenverteller. En ik heb 11 tips voor je om de content creator in jou wakker te maken.
Jouw leven is een prachtige inspiratiebron. Schrijf erover en maak er een blog, boek, gedicht of online programma van. Geef je volgers informatie, educatie, inspiratie, inzicht en entertainment. Er is al genoeg glamourous shit online: maak jij nou maar een statement over het échte leven. Jouw leven!
Scheidingen, financiële uitdagingen, kinderen opvoeden, grenzenzoekende peuters en pubers, inbraken en lekke banden: het zijn gebeurtenissen die niet passen bij groots en meeslepend leven, maar ze vormen wel het leven van alledag.
Zie ze als verhalen. Bewijzen van ervaring.
Jij hebt het overleefd, jij bent er weer/nog.
Natuurlijk zijn niet al die verhalen bruikbaar voor je zakelijke site, maar meer dan je denkt. Zeker als je focust op hoe je met alle uitdagingen in jouw leven omgaat. Want zo ben je in je werk waarschijnlijk ook.
Dat levert niet elke dag een picture perfect Instagramplaatje op. Juist die plaatjes en verhalen vallen op in een tijdlijn, tussen al die gebruinde voeten in Dior-slippers met fris gelakte teennagels en glutenvrije paleoproof cocktails op een dakterras.
Wees jij nu maar gewoon jij, want dat is precies wat de wereld nu nodig heeft.
Laat me raden: het schrijven van je blog kost je te veel tijd. Dagen kun je erop broeden, ermee stoeien en jezelf vervloeken omdat het een saai prutverhaal wordt.
Dan kun je twee dingen doen.
Of je stopt met bloggen en laat je website lekker verslonzen, of je gaat sneller schrijven.
Sneller schrijven? Hoe dan?
Een typcursus volgen? Aan de drugs?
No worries, je hoeft er niks geks voor te doen. Sterker nog, je gaat je keurig aan een wet houden. De wet van Parkinson.
Nee, die heeft niets met die ziekte te maken.
Schrijver Cyril Parkinson plaatste in november 1955 een stukje in The Economist. Het was een satirische aanklacht tegen de bureaucratie van de overheid:
“It is a commonplace observation that work expands so as to fill the time available for its completion. Thus, an elderly lady of leisure can spend the entire day in writing and dispatching a postcard to her niece at Bognor Regis.
An hour will be spent in finding the postcard, another in hunting for spectacles, half-an-hour in a search for the address, an hour and a quarter in composition, and twenty minutes in deciding whether or not to take an umbrella when going to the pillar-box in the next street.
The total effort which would occupy a busy man for three minutes.”
Kortom, hoe meer tijd je krijgt, hoe langer je taak duurt.
In 1958 publiceerde Parkinson een boek over dit fenomeen: Parkinson’s Law. De wet van Parkinson stelt dat het werk uitdijt naar de beschikbare tijd. Heb je drie uur de tijd om je huis op te ruimen voordat er visite komt? Dan zul je er ook drie uur over doen. Heb je maar tien minuten? Dan heb jij in tien minuten gestofzuigd, gedweild en de plee geschrobd.
Zo werkt dat dus ook met schrijven.
Deze wetmatigheid geldt trouwens ook voor de inhoud van mijn handtas of de huizen die ik kocht – ze werden steeds groter en waren snel weer te klein. Tijd, ruimte: het is allemaal relatief. We hebben nooit genoeg.
Weet van tevoren waarover je wil bloggen. Schrijf over een onderwerp waar je veel vanaf, in een heldere lijn richting één eenvoudige, duidelijke boodschap. Keep it simple en focus op het eindresultaat: je lezers zullen blij zijn met die waardevolle tip, dat heldere inzicht of die leuke anekdote.
Je hebt echt wel tijd om te schrijven. Kijk één aflevering van The Office minder op Netflix (prompt heb je 25 minuten tot je beschikking), delete Candy Crush van je telefoon of sta gewoon een kwartier eerder op. Bespaar me je smoezen. Doe het gewoon.
Maak gebruik van Parkinson’s Law: maak tijd, maar niet te veel. Als jij drie uur inplant om aan je blog te schrijven is je halve werkdag weg. Zonde. Een uur is meer dan genoeg, of deel het op in twee keer dertig minuten. Dankzij de wet van Parkinson zul je in dat uur bijna net zo veel werk verzetten als in drie uur.
Hoe minder tijd je hebt voor een taak, hoe meer je je zult inspannen voor die taak. Je hebt geen keuze, er is geen tijd te verliezen, je moet aan de slag! Een krappe deadline helpt je prioriteiten te stellen en focus te houden bij het schrijven van je blog.
Gebruik het eerste half uur bijvoorbeeld om het artikel uit de losse pols te schrijven. De volgende dag gebruik je het tweede half uur om de tekst te redigeren en af te ronden.
Een eenvoudig blog van pakweg 300 woorden, waarvoor je geen ingewikkelde research hoeft te doen, kun je echt binnen een uur schrijven.
Is je artikel langer en moet je er research voor doen of mensen interviewen, dan heb je meer tijd nodig. Deel de werkzaamheden op in kleine blokken, bijvoorbeeld verspreid over de week:
Op dag 1 formuleer je je boodschap en schrijf je jezelf leeg over het onderwerp.
Op dag 2 ga je schaven en schrappen, doe je je research en voeg je informatie toe waar nodig.
Op dag 3 redigeer en corrigeer je je verhaal.
Op dag 4 kijk je naar titel, lay-out en kopjes, zoek je er een foto bij en publiceer je je artikel (én deel je de link op je socials.)
Per dag besteed je niet meer dan een uur aan het artikel, bij voorkeur zelfs een half uur. Met een beetje oefenen schrijf je dan in maximaal vier uur je blog. Gun jezelf de tijd om er handiger in te worden.
Dit artikel begon ik te schrijven (dankzij een vlaag van inspiratie, en daar maak ik graag direct gebruik van) op maandag 29 mei om 14.38 uur. Ik gaf mezelf precies één uur, tot 15.38 uur. Om 15.33 was ik klaar en voegde ik deze zin toe, nu kan ik op ‘publiceren’ klikken. 😉
Jezelf weinig tijd gunnen voor het schrijven van je blog zorgt er ook voor dat je artikel simpel blijft, duidelijk. Hoe meer tijd je hebt, hoe ingewikkelder je het gaat maken.
Dingen simpel houden betekent niet dat jij simpel bent. De kunst van duidelijk schrijven zit meestal in durven kiezen voor eenvoud. Als we onzeker worden over wat we schrijven, als perfectionisme in de weg gaat zitten, maken we ons verhaal vaak onnodig ingewikkeld. Zoeken we er ingewikkelde grafieken bij. En nietszeggende cijfers. Lekker interessant.
Misschien kan je blog beter. Maar je hoeft niet elke keer een diepgaand, life changing artikel te schrijven. Gun je zelf ruimte om te leren.
Leer te vertrouwen op je creativiteit.
Leer het verschil te zien tussen ‘goed’ en ‘goed genoeg’.
Leer vaker en consistenter publiceren.
Leer je innerlijke criticus negeren.
Ook dat zijn vaardigheden waar je als schrijver (en als mens) iets aan hebt.
Vaker schrijven en meer publiceren (kwantiteit) zorgt ervoor dat je sneller een betere schrijver wordt (kwaliteit).
En heb je zin en tijd om er goed voor te gaan zitten, dan mag dat natuurlijk. Schrijven aan je blogs, researchen, beetje mijmeren tussendoor: slow-cooking op z’n tijd is ook fijn.
Wil je snel meer leren over bloggen? De 4 stappen van het proces onder mijn begeleiding onder de knie krijgen? Meld je dan aan voor Bloggen voor je Business, waarbij je in 4 online masterclasses makkelijker en sneller leert schrijven. Start 28 november.
Januari is niet mijn favoriete maand.
Ze is koud, saai, duurt lang en vraagt veel van mijn gezondheid en geestelijke gesteldheid. Maar goed, ik heb me er weer doorheen gesnotterd.
Op 6 februari begint de energetische lente.
Er is een meteorologische lente (1 maart), een astronomische lente (21 maart) en er is een energetische lente. Daar staat mijn kompas op afgesteld. Zo rond 6 februari begint de lente, 6 mei de zomer, 6 augustus de herfst en 6 november de winter. Sinds ik daar meer rekening mee houd, voel ik me het jaar rond een stuk prettiger.
Je merkt aan de natuur dat het lente is. Overal zwaaien de sneeuwklokjes hun stolpjes boven de grond, dansen bladknoppen de polonaise op schijnbaar dode boomtakken en stroomt mijn tijdlijn vol met zin-in-de-zomer-foto’s.
De lente is hier.
Dit is het moment om een knoop door te hakken.
Ik stop met mijn Miracle Morning op de manier zoals Hal Elrod die doet.
De Miracle Morning zoals ik die begon in november is ter ziele.
Dat klinkt alsof mijn MM-experiment mislukt is. Integendeel.
Elke uitkomst van een experiment draagt bij aan het formuleren van de conclusie, het finetunen van de aanpak en het bijstellen van de doelen. Het vroege opstaan was geen probleem, dat lukte me uitstekend. Vooral omdat mijn hond Yara maar twee of drie dagen nodig had om aan het nieuwe ritme te wennen. Een wekker is dan niet meer nodig – Yara laat wel van zich horen. Dat beest heeft een ingebouwde atoomklok.
Ik heb nagedacht over welke activiteiten nou echt waarde toevoegen aan mijn leven en ik heb ze in mijn agenda ingebouwd. Ik schrijf meer, lees meer en volg weer Spaanse les via de app Duolingo. Ik heb niks met mediteren net na het wakker worden, dan val ik weer in slaap. Ik schrijf liever Morning Pages, dat is ook een vorm van meditatie. Voor ik het weet, is het uur voorbij en heb ik nog niks aan bewegen gedaan.
Ja, ik verzaak. Dat komt vooral omdat het me niet goed lukt alles in één uur te proppen. Elke dag tien minuten Spaans oefenen werkt prima. Maar lezen en schrijven doe ik liever langer dan tien minuten. En om nou elke ochtend een lijstje affirmaties op te lezen als een schlemielige Emile Ratelband: ik voel het niet.
Door de Miracle Morning ben ik eindelijk weer meer gaan lezen. Ik lees nu elke dag. Daardoor heb ik nieuwe boeken en inzichten vergaard die me verder helpen op het pad van mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Inzichten die beter passen bij de persoonlijke invulling van mijn Miracle Morning. Zoals het inzicht dat ik liever schrijf dan mediteer of visualiseer. En dat ik een go with the flow-persoon ben, en dat ik mezelf die ruimte moet gunnen.
“Wees doelbewust. Richt je op het ene waartoe je hebt besloten.”
– generaal George S. Patton
Vanaf nu richt ik me op een paar grote doelen en besteed ik dagelijks voldoende tijd aan de stappen richting dat doel om het binnen afzienbare tijd te bereiken. Dat betekent dus ook geen tijd verspillen aan het schrijven OVER het pad richting mijn doelen, wat ik hier nu doe.
Natuurlijk zal ik mijn ervaringen blijven delen en waar ik kan tips geven om jou te helpen ook stappen te durven nemen richting grote doelen. Maar deze blogreeks over de Miracle Morning eindigt hier.
Het Miracle Morning-concept is goed en werkt ook uitstekend als aanjager voor het ontwikkelen van nieuw gedrag, maar uiteindelijk moet je er ZELF vorm aan geven. Want ik ben Hal Elrod niet en jij bent mij niet. Volg je eigen pad, bouw aan je eigen vangnet van gewoonten.
“You are the miracle in every Miracle Morning.”
– Eva Smitt
Als je net als ik ‘s ochtends wilt blijven schrijven, probeer dan Morning Pages. Ik vond het schrijven in de ochtend het meest effectieve en leukste onderdeel van de Miracle Morning.
Begin met 30 dagen Morning Pages schrijven en voeg er dan in de loop van een aantal weken onderdelen uit de Miracle Morning aan toe. Dan weet je zeker dat je een ochtendroutine creëert die past bij jouw wensen en behoeften.
Het ga je goed!
Ik heb het er flink van genomen tijdens onze vakantie in Suriname. Geen wekker gezet, geNetflixt tot ik scheel zag, 63 pina colada’s gedronken en alles wat me aan voedsel werd voorgeschoteld, heb ik keurig opgegeten. Suriname was heerlijk, de bami kip ook. Er zit drie kilo extra op mijn dijen om ervoor te zorgen dat deze vakantie me nog wel even zal heugen.
Ik vond het fijn om even niet met werk bezig te zijn. Ik vond het ook fijn te merken dat ik na anderhalve week luieren weer zin kreeg in mijn Miracle Mornings en alle zakelijke activiteiten. 2017 is begonnen en I am ready to rumble!
Het enige Miracle Morning-ingrediënt dat ik ook in mijn vakantie met plezier tot me nam was LEZEN. Ik heb eerst een VT’tje gelezen (een VakantieThriller, ofwel ZL (ZwembadLiteratuur)), Lisa Jackson’s Slaap zacht. Ik lees weinig van dit soort boeken omdat ik de ontknoping meestal al vanaf pagina 23 zie aankomen, maar dit plot was verrassend goed.
De rest van de vakantie heb ik me vermaakt met De Glasblazer van Marina Fiorato. Qua stijl hier en daar wat hoogdravend, maar het verhaal is mooi en zit goed in elkaar.
Vandaag ben ik begonnen in The Dip, van Seth Godin, over the extraordinary benefits of knowing when to quit (and when to stick). Een dun boekje. Kennelijk kleven er niet veel voordelen aan opgeven. Morgen heb ik het uit, dan kan ik je er meer over vertellen. Tenzij ik, op advies van Godin, het bloggen opgeef.
“Never quit something with great long-term potential just because you can’t deal with the stress of the moment.”
– Seth Godin
The Dip heb ik uit. Er staat niets in wat ik niet al wist, maar fijn om weer bevestigd te krijgen dat mijn keuze om het roer om te gooien de juiste was.
Ik runde sinds 1998 een succesvol communicatiebureau. Tien goede jaren gehad. In 2008 kwam de sleur erin en wilde ik iets anders gaan doen. Groter, beter. Anders. Ik ging nu écht ondernemen: het tekstschrijven liet ik over aan mijn medewerkers en freelancers. Ik investeerde al mijn spaarcentjes in het Grote Idee. Nam personeel aan. Huurde een mooi pand voor vijf jaar. We zaten op goud, vonden wij én iedereen om ons heen. Net toen de eerste klanten (een grote bank en een grote verzekeraar) hun contracten zouden tekenen, hakte de crisis erin. Boem. Weg opdrachten. Weg momentum.
Daar was ik wel even ziek van, maar ik heb het overleefd, hoor. Je wordt inventief als je spaarpotje verdampt en je door gebrek aan opdrachten op bijstandsniveau moet leven. Bovendien, iedereen had het zwaar. En juist in zware tijden hebben bedrijven een goede tekstschrijver nodig om zichzelf zichtbaar te maken. De borstklopperijteksten op de dure, nietszeggende websites uit de Gouden Tijden moest plaatsmaken voor eerlijke, sobere teksten. De klant was weer koning.
Ik rechtte mijn rug, likte mijn wonden en schreef mezelf uit de schulden. Alles is tijdelijk, ook geldgebrek. Vorig jaar waagde ik opnieuw de stap, weg van het tekstschrijven. Ik wil het niet meer. Elke keer als iemand me vraagt of ik teksten wil schrijven voor een website krijg ik het gevoel alsof ik op m’n 45e wordt gevraagd vakken te komen vullen bij Albert Heijn. Kennelijk heb ik iets anders te doen met mijn leven. Wat dat precies is, weet ik nog steeds niet. Dat komt wel.
Ik weet in ieder geval dat ik anderen kan helpen met mijn kennis en kunde. Ik kan ze leren schrijven of bloggen én ik kan ze laten zien hoe ze creatieve schrijftechnieken kunnen gebruiken om antwoorden te vinden op alle vragen en rust te ervaren, zakelijk én privé.
Met de overtuiging dat schrijven je echt helpt in je persoonlijke ontwikkeling begon ik in 2015 te bouwen aan Durf te schrijven. Dat waren de schrijftrainingen die ik gaf: het leukste onderdeel van mijn hele bedrijf. Al had ik al mijn kennis en ervaring om op te vertrouwen, toch had ik het gevoel alsof ik helemaal opnieuw begon. Alsof mijn twintig jaar ervaring als zelfstandig ondernemer er niet toe deed. Was dat eng? Nee, vreemd genoeg niet. Ik vond het heerlijk om met een schone lei te beginnen. Ik wilde mezelf opnieuw uitvinden. Het voelde als verhuizen, naar een nieuwe plek. Een nieuwe start maken. Wat neem je mee, wat laat je achter?
‘Toevallig’ verhuisde ik vorig jaar ook echt. Van Beverwijk naar Amstelveen. Alles viel op zijn plek. Confronterend was het wel. Ik deed bepaalde dingen al twintig jaar op dezelfde manier. Mijn manier. Al die maniertjes moest ik heroverwegen: hielpen ze me in mijn nieuwe carrière als schrijver/inspirator/coach of remden ze me af? Wat bleef ik zelf doen en wat ging ik uitbesteden?
Daar vecht ik eigenlijk nog elke dag tegen, tegen mijn eigen gewoonten en overtuigingen. Toen ik als 26-jarige mijn eigen bureau startte, deed ik alles op gevoel. Ik klooide maar wat aan, probeerde van alles. Nu ben ik 45 en kom ik erachter dat jezelf opnieuw uitvinden best ingewikkeld is. Het is geen eenmalige actie. Je loopt niet even de supermarkt in waar je een paar blikken Handige Eigenschappen van de plank trekt, en een Frisse Start in het koelvak vindt.
Jezelf opnieuw uitvinden is een proces, een oneindig proces. Je bent nooit klaar. Het is net als spieren kweken in de sportschool – als je tien dagen niet gaat, ben je tien weken bezig om weer op je oude niveau te komen. Ik heb besloten van mezelf opnieuw uitvinden een gewoonte te maken. De wereld verandert, elke dag. Waarom ik dan niet?
“Jezelf opnieuw uitvinden is geen eenmalige actie, het is een oneindig proces. Maak er een gewoonte van. Beweeg mee met tijd en ruimte.”
– Eva Smitt
Ik zit op de goede weg. Alle seinen staan op groen. Durf te schrijven klopt, dat weet ik, dat zie ik. Ik heb het roer omgegooid en coach nu mensen met een schrijfwens. Ik heb weer plezier in het schrijven, schrijf soms zelfs weer voor klanten die nieuwe webteksten willen.
Schrijven is de rode draad door mijn leven.
Het heeft me al zo vaak gered.
Schrijven heelt, het verlicht.
Het leert me naar mezelf te luisteren, en naar de wereld om me heen.
Schrijven geeft inzicht en helpt me structuur aan te brengen in de chaos in mijn hoofd en in mijn leven.
Schrijven helpt me mijn doelen duidelijk te krijgen én te bereiken.
Ik wil dat zo veel mogelijk mensen dat ook gaan ervaren.
Durf te schrijven. Schrijf je vrij. Het hoeft niet meteen een boek te zijn, of een blog. Schrijf in een dagboek, gewoon voor jezelf.
Vrijdag de dertiende.
Een dag waarop er heus niet meer misgaat dan op een vrijdag de veertiende, maar omdat we er zo op letten, worden we bevestigd in ons bijgeloof.
Ik ben mijn sleutels kwijt. Zie je wel.
Hond met modderpoten springt op tegen mijn net gewassen spijkerbroek. Zie je wel.
Ik schud enthousiast een pak melk voor mijn cappuccino. Het dopje is niet goed dichtgedraaid. Zie je wel.
Luna steekt zo maar de straat over en ligt bijna onder een auto.* Zie je wel.
Vrijdag de dertiende. Ach. Just another Friday.
De Miracle Mornings vallen me zwaar. Alles valt me trouwens zwaar.
De kou, het gebrek aan daglicht, de dag, de avond, de nacht, het leven. De energie die de Surinaamse zon me had gegeven is gesmolten als Hollandse sneeuw. Ik had het kunnen weten. Decembers vallen me vaak zwaar, maar januari’s zijn de echte sluipmoordenaars. Ik vind ze zo verschrikkelijk, dat ik ze zo snel mogelijk weer vergeet. Pas in januari herinner ik me weer wat een hekel ik heb aan januari.
Mijn Miracle Morning-wekker verzet ik van 5.30 naar 6.30. Bekijk het maar. Op 1 februari kom ik uit mijn winterslaap. Ik laaf me aan rode wijn, macadamia’s en stroopkoeken. Zonder enig schuldgevoel, want de deadline is 1 februari. Januari is mijn spijbelmaand.
Straks ga ik cold turkey terug van Hamka’s naar gewokte venkel. Van Milka naar bietensap. Alcohol alleen in het weekend. Drie keer per week sporten. Mijn goede voornemens bewaar ik altijd tot 1 februari, als alle losers met mislukte goede nieuwjaarsvoornemens alweer thuis op de bank zitten. Op 1 februari heb ik de sportschool lekker voor mezelf. Dan kan ik keihard aan de bak om weer vorm te krijgen in lichaam en geest.
De knop rigoureus om: ik kan dat. Als het resultaat een groot verschil belooft met het nu, ga ik de uitdaging met genoegen aan. Het is als schoonmaken. Ik ga pas aan de slag als het écht moet. Als ik eer ga hebben van mijn werk. Als ik ‘wauw!’ roep na twee uur poetsen, boenen, schrobben en lappen.
Wat ik nu wel braaf doe, omdat het zo goed past bij mijn lethargische januarihouding, is lezen. Elke week een boek. Vandaag ben ik eindelijk begonnen in het heerlijke Writing down the bones van Natalie Goldberg. Must-read schrijfbijbel. Het boek stamt uit 1986: een ander tijdperk. Internet? Mobiele telefoon? Laptop? In 1986 schreef je met een pen op papier en typte je je werk later uit op een typemachine.
Writing down the bones is dus enigszins gedateerd, maar dat is een van de charmes van dit boek. Terug naar die ‘slow-cooking’ jaren tachtig. Het doet niets af aan de kracht van de boodschap van het boek. Schrijven vanuit je hart, vechten tegen je eigen demonen: het is iets van alle tijden, van alle generaties.
Ziek. Ik hoest mijn longen uit mijn lijf. Ik snotter, ik snuit, ik heb koorts en ik kraak. Januari heeft gewonnen. Voor nu.
Gisteren dacht ik dat ik de koorts wel weer onder controle had, voelde me minder ziek. Naar DeLaMar geweest. Venus, met Georgina Verbaan en Jeroen Spitzenberger. Geweldig acteerwerk.
Vandaag ben ik keihard teruggefloten door januari.
“Eva?”
“Ja, Januari?”
“Had ik jou niet een paar graadjes koorts, wat hoofdpijn en beurse longen gegeven?”
“Eh, ja.”
“Was daarmee de boodschap niet duidelijk?”
“Welke boodschap, Januari?”
“Dat jij het even rustig aan moet doen.”
“Waarom zou ik?”
“Omdat je de energie nog niet hebt voor al die plannen die je zit uit te werken. 1 februari, was de afspraak.”
“O ja. Was ik even vergeten. Sorry.”
“Daar koop ik niks voor. Hier, nog wat snot voor in je lijf, een paar graadjes koorts extra en, als bonus, een stijve nek.”
“Goh. Dankjewel.”
“Succes ermee.”
Mijn mornings zijn alles behalve miracles. Ik voel me beroerd. Maar ik lees braaf in mijn boek. Wat moet ik anders.
Deze week: Nobody wants to read your shit van Steven Pressfield. De man heeft meer dan tien jaar lopen aanklooien als schrijver, zonder ook maar één boek te verkopen. Hij gaf niet op. Wat hem bezielde? Dat weet hij eigenlijk zelf ook niet.
Zie je wel. We doen allemaal maar wat.
Het is fantastisch winterweer. Koud, droog, weinig wind, veel zon. Houden zo, tot maart.
Mijn Daily Lunch Walk brengt mij en de honden zoals elke dag (nou ja, bijna elke dag) naar het bos. Soms gaan we links, dan weer rechts. Net hoe mijn pet staat. Of de wind.
Ik hou van het bos. Vooral van het Amsterdamse Bos. Omdat het Amsterdams is. Ook hier in Amstelveen. Omdat het mijn achtertuin is. De mooiste die ik ooit had. Omdat je er heerlijk kunt verdwalen maar nooit de weg kwijt bent. Omdat het is aangelegd met hand, schep en kruiwagen. Omdat het geen Vondelpark is. Omdat er altijd iets te doen is, als je iets wil doen. Omdat er lekker niks te doen is, als je niks wil doen. Omdat er veel hondjes zijn. Mijn hondjes houden van hondjes. Daarom.
Ik voel me vrij. Ik voel geen moeten.
Oeps. Ik heb The Jane Austen Book Club nog niet uit. Het is een erg leuk boek, maar ik heb de afgelopen week meer geschreven dan gelezen. Bovendien, het ‘niets moeten’ krijgt deze maand voorrang. Dus ook het lezen doe ik alleen als ik er zin in heb. Ik kan in december niet tegen het opgejaagde gevoel, die onrust van unfinished business. Als het augustus is, kan ik dat gevoel ook hebben, terwijl ik zo hou van dat ‘niets moeten’-gevoel.
Om mijn gemiddelde van één boek per week toch te halen, ben ik alvast begonnen aan een volgend boek, de luisterversie van Belgravia, van Downton Abbey-auteur Julian Fellowes. Slim hè: wie voor lezen geen tijd heeft, kiest luisteren. Ik boekluister tijdens het uitlaten van de honden, als ik kook, in de auto en tijdens het stofzuigen. Belgravia speelt zich af in de tijd dat Jane Austen haar romans schreef, dus ik dompel me deze week helemaal onder in Britse aristocratie. Jolly good, my dear.
Eindelijk. De kortste dag. De langste nacht.
Nog een week of zes en ik kom weer in mijn lentestand.
Ik ben niet zo goed in winters.
Ik drink te veel wijn, kook te vet en eet te veel. Ik zie bleek, ben moe en voel me oud.
De Miracle Mornings helpen wel. De rust waarmee ik de dag begin, helpt me afstand te nemen van de mensen die ik tegenkom op straat, of in de supermarkt. Zij zijn ook moe, als in: afgedraaid. Dat is een ander soort vermoeidheid dan ik denk te hebben. Ik sta om 05.30 uur op om dingen te doen die ik leuk vind, die me helpen groeien. Zij zijn moe van de ratrace, van achter de feiten aanlopen, van ‘moeten’. Ik voel geen moeten. Ik voel me vrij.
Wat een raar jaar was 2016. Raar. Ik kan geen ander woord bedenken.
De hoogtepunten waren euforisch. De dieptepunten, vooral op het wereldtoneel, intens verdrietig. Schrijven helpt mij bij het verwerken van wat er om me heen gebeurt. Schrijven is mijn wapen, schrijven is mijn troost. Ik heb dit jaar veel geschreven. Zeker sinds ik aan Miracle Mornings doe, schrijf ik meer dan ik ooit gedaan heb.
Ik krijg er plannen door. Plannen voor Durf te schrijven, voor workshops, voor een boek. Ik zal keuzes moeten maken, focus moeten aanbrengen. Maar dat 2017 een bijzonder jaar wordt, dat is me nu al duidelijk. Begin januari ga ik mijn plannen voor 2017 uitwerken, nu gun ik mezelf rust. Volgende week ga ik naar Suriname. 28 graden. Roti kip. Dansen. Zwembad. Boek. Niks.
Ik wens je fijne dagen, zoek de warmte op bij elkaar. De wereld is een klotezooi. Laten wij er wat moois van maken.
Spreek je uit naar je naasten.
Bid voor Aleppo, en voor Berlijn.
Ga vol goede moed het nieuwe jaar in.
Kies doelen, bedenk plannen.
Maak van 2017 je mooiste jaar ooit.
Durf te schrijven.
Het zit allemaal al in jou.
Ik was om 5.30u op, dat kan ik inmiddels heel goed. En het was inderdaad een Miracle Morning. Zonder lezen, schrijven en push-ups, daar kwam ik niet aan toe. Oorzaak: Luna.
Zondagmiddag heb ik dit zeven maanden oude Griekse vondelingetje opgehaald van Schiphol. Een aandoenlijk koppie, een prachtige bruinblonde vacht en een parmantig loopje. Een hinde met een vossenkop. Yara was door het dolle heen toen ik met Luna de kamer binnenkwam. Ze wist niet of ze deze ‘indringer’ nou moest wegjagen of uitnodigen voor een stoeipartij, dus het werd een kakofonie van gegil, geblaf, gepiep en gegrom. Luna beet waar nodig goed van zich af en de rust herstelde snel.
Mijn wonderochtend draaide dus om twee honden, niet om mijn persoonlijke ontwikkeling. Al kan ik iedereen die persoonlijke groei ambieert aanraden tijd vrij te maken voor het observeren van honden. Heb je er zelf geen, ga dan naar het park, het bos of een andere populaire hondenuitlaatplek, zet jezelf met een thermosfles koffie en een gevulde koek op een bankje en aanschouw de viervoeters. De manier waarop zij elkaar begroeten, met elkaar communiceren, de rangorde bepalen, spelen of elkaar negeren en omgaan met teleurstelling: daar kunnen wij mensen nog veel van leren.
“Learn a lesson from your dog: no matter what life brings you, kick some grass over that shit and move on.”
Ook vandaag amper toegekomen aan schrijven, lezen en andere verlichtende bezigheden. Om 9.30u zat ik bij de huisarts met twee ontstoken ogen waar ik al weken mee rondloop (blijkt meibomitis te heten, chronisch dingetje) en twee uur later bezocht ik met Luna bij de dierenarts. Ze plaste vanochtend bloed en piepte er aandoenlijk bij. Blaasontsteking. De rest van de dag was ik bezig met plasjes opruimen, honden uitlaten (als wij blaasontsteking hebben willen we ook vaker naar de wc) en de huishoudelijke taken waar ik gister niet aan toekwam.
We zijn allemaal een beetje van slag, maar dat hoort erbij als je een nieuw gezinslid verwelkomt. Er moet even een nieuwe balans gevonden worden. Komt goed, want Luna is een lieve leukerd en we zijn allemaal dol op haar, Yara incluis. En wat de miracle morning betreft: morgen weer een kans. Elke nieuwe dag is een mirakel van 24 uur vol mirakels. Het is maar hoe je het bekijkt.
Miracle Morning: mislukt. Gezellige ochtend met spelende honden, een strijkende moeder om koffie voor te zetten en een heerlijk dampende slowcooker met een Indische rundvleesstoofpot. Ik ben compleet van het pad af. Ja, deze week is elke Miracle Morning mislukt. Morgen misschien?
Miracle Morning 19: ook mislukt. Punt. Ik heb het ook even helemaal los gelaten. Zal ik Luna de schuld geven?
Nee. It’s me. Volgende week beter.