Jezelf wapenen tegen de wereld

Jezelf wapenen tegen de wereld

Jezelf wapenen tegen de wereld

Eva Smitt 1982

Mijn sterkste wapen?
Je zou denken mijn pen. Ik ben een schrijver.

Maar het is iets anders.
Iets veel eenvoudigers, iets dat ik altijd bij me heb.

Het is mijn glimlach.
Ik gebruik hem al sinds mijn jeugd.
Eerst uit angst, denk ik. Ik was bang voor mensen, vooral voor wat ze van me vonden. Sommige mensen zien er echt boos uit als ze niet lachen.

Ik kwam ze tegen op straat, bij de SPAR of op een verjaardag. Ze leken mij niet aardig te vinden. Ze vonden me vast druk, irritant of lelijk. Ze leken boos te zijn – op mij, natuurlijk. Ik nam het erg persoonlijk, want ik was onzeker en wilde graag door iedereen aardig gevonden worden. Dus glimlachte ik veel en vaak naar mensen zodra ze in mijn richting leken te kijken.

 

 

Gelukkig groeide ik op in een tijd en een dorp waar het heel normaal is dat je iemand groet wanneer je die passeert op straat. Dat was wel even wennen toen ik in de Grote Stad ging wonen. Maar ook daar hield ik het vol om mensen te begroeten met een glimlach of een vriendelijk ‘dag’.

 

Vooral de mensen met het harde, onvriendelijke gezicht. Juist die.

 

 

Zullen ze echt zo chagrijnig of onaardig zijn als ze eruit zien? Nee, weet ik inmiddels. Zodra je naar ze lacht, lachen de meeste mensen terug en breekt hun gezicht open.

En plots zie je wie ze echt zijn.
Alsof je een moment recht in hun hart mag kijken.

Ik maakte er een spel van.
Als die boze meneer teruglacht, trakteer ik mezelf op een zak M&M’s.
Wedden dat die vrouw niet gaat teruggroeten? Yep. Die is mijlenver weg met haar boze gedachten, ze zag me niet eens.

Inmiddels ben ik niet meer bang voor mensen en hun reactie.
Het interesseert me ook geen moer meer of mensen me aardig vinden of niet, omdat ik mezelf echt heel aardig vind. En nu ik niet meer zo met mezelf bezig hoef te zijn, ik geen leegte meer ervaar in mij die door de buitenwereld opgevuld moet worden, kan ik de focus op de ander leggen.

 

Als je eenmaal voldoende zelfliefde hebt, kun je alle liefde die overstroomt uit dat potje aan anderen geven.

 

 

Compassie, heet die liefde voor je medemens.
Mijn glimlach is niet langer mijn sterkste wapen voor zelfbescherming, maar mijn sterkste wapen in de strijd voor meer liefde in deze wereld.

Ik geef mensen mijn glimlach niet om bevestigd te worden in MIJN zijn, maar om een ander bevestiging te geven van zijn of haar bestaan. Ik zie jou, in liefde, met compassie. Misschien heb je het nodig, misschien niet, maar ik geef het graag weg, want ik heb genoeg.

 

Geef het door, geef het door.

 

 

Glimlachen naar mensen is een automatisme geworden voor me. Het is mijn eerste reactie wanneer ik iemands blik vang. Hoe boos, geïrriteerd, verdrietig of afwezig ze ook lijken, van mij krijgen ze een glimlach. En negen van de tien keer ontdooit hun gezicht, en hopelijk hun hart.

Ik was ooit een eenzame jonge vrouw, altijd op zoek naar de bevestiging dat ik ertoe deed. Die bevestiging heb ik gevonden: niet in de buitenwereld, maar in mezelf. Daar zit alles wat je nodig hebt.

Betekent niet dat je geen anderen nodig hebt om het leven waardevol te maken, integendeel. Dankzij de wereld om me heen, heb ik mezelf kunnen ontwikkelen. Heb ik geleerd dat in iedereen een glimlach schuilt die het gezicht verzacht en het hart opent, al is het voor een moment.

 

Mensen zijn echt niet zo boos als ze lijken te zijn.

 

 

Probeer het maar eens. Glimlach naar iemand op straat. Meestal krijg je er eentje terug. En zo niet, ook goed. Dat zijn de mensen die jouw glimlach, jouw compassie en positieve energie het hardst nodig hebben.

Geen inspiratie? Hoezo? Heb je geen leven?

Geen inspiratie? Hoezo? Heb je geen leven?

Geen inspiratie? Hoezo? Heb je geen leven?

Je leven is je inspiratiebron

Al die ‘geslaagde ondernemers’ op Facebook en Instagram.
Ze ontbijten met zelfgemaakte granola, lunchen vijf sterren-veganistisch en zitten om wine-thirty hun ‘work hard, play hard’-motto hoog te houden met een glas bubbels.

Dan jij. Krijgt met moeite je hoofd uit de slaapstand, ontmoet klanten onder TL-balken en pakt nóg een mentosje om de automatenkoffiesmaak weg te kauwen. Straks weer de file in, boodschappen doen, koken, kinderen in bed krijgen, offerte maken voor een klant en de was opvouwen. Bloggen? Schrijven? Waarover?

En toch…

Toch zit jouw leven, privé en zakelijk, ook vol mooie plaatjes en interessante verhalen. Ook jij hebt mooie plaatjes om je heen. Je moet het alleen leren zien. Mooie bloemen, de zon op je bureau, een perfecte cappuccino… Maak er een foto van, zoals die Instagrammers ook doen.
Pochen zij nou echt over hun perfecte leventje, of leggen ze gewoon hun genietmomenten onder een vergrootglas?

Probeer het gewoon zelf eens. Wedden dat jij elke dag minstens één verhaaltje of foto kan maken van een mooi moment?

En er is meer om over te schrijven.

Jij zwemt de hele dag rond in je privézwembad gevuld met je eigen expertise en je hebt het zelf niet eens door. Jouw leven is een opeenstapeling van leermomenten. Deel ze!

Alles wat voor jou normaal is, vanzelfsprekend of saai, is een bron van inspiratie, bezinning of vermaak voor een ander. #clichéAAN Het gaat er niet om WAT je meemaakt maar HOE je ermee omgaat. #clichéUIT

Observeer jezelf en de wereld om je heen: jouw visie is uniek. Er is niemand die het leven ziet, zoals jij dat doet. Jouw alledaagse bezigheden zijn een bron van inspiratie voor je blog.

Je bent een reporter (“Observaties in de rij bij de supermarkt”), een leraar (“Zeven tips om aan het einde van de maand wat huishoudgeld over te houden”), een artiest (“Alle ballen hooghouden als alleenstaande moeder”) of een onderhandelaar (“Zo krijg je een bijdehante kleuter snel in bed”).

Jij bent een schrijver, een poëet, een verhalenverteller. En ik heb 11 tips voor je om de content creator in jou wakker te maken.

via GIPHY

 

11 contenttips waarvoor je niet verder hoeft te zoeken dan in je eigen leven:

Jouw leven is een prachtige inspiratiebron. Schrijf erover en maak er een blog, boek, gedicht of online programma van. Geef je volgers informatie, educatie, inspiratie, inzicht en entertainment. Er is al genoeg glamourous shit online: maak jij nou maar een statement over het échte leven. Jouw leven!

  1. Welke vragen krijg je vaak op feestjes? Waarvoor roepen klanten en vrienden jouw hulp in? Beantwoord die vragen, geef tips. Maak een checklist, of een handleiding.
  2. Vertel over jouw klanten en welke problemen je voor ze oplost. Zes klanten? Dat zijn zes hoofdstukken van je boek! Zes blogs! Zes video’s! Verzin het maar.
  3. Heb je een vage Tinderdate gehad? Wat zijn de overeenkomsten met een mislukt salesgesprek? Lijkt me een hilarisch artikel.
  4. Heb je vroeger veel geblogd? Recycle oude artikelen. Wat is er veranderd en wat niet?
  5. Heb je een bijzondere mailwisseling met een klant gehad? Bespreek hoe jullie daar beiden/samen een interessant blog van kunnen maken.
  6. Welke ervaringen uit je leven hebben je gevormd als mens en als ondernemer?
  7. Hoe ziet jouw dag eruit? Wedden dat je zelf niet eens weet wat je allemaal doet op een dag? Hou het eens een week bij. Schrijf alles op. Ja, ook dat je de planten water geeft terwijl je aan de telefoon zit met een klant, of dat je onderweg in de auto een nieuwe workshop hebt bedacht. Word je bewust van al je handelingen en bedenk waar ze aan bijdragen. Wellicht een artikel schrijven over productiviteit of timemanagement?
  8. Wat heb je geleerd vandaag? Welke tip kun je iemand anders geven?
  9. Waar wil je heen met je bedrijf? Wat doe je nu allemaal dat bijdraagt aan jouw toekomstbeeld?

  10. Wat wil je anders zien in je leven en hoe kun je een eerste stap in die richting nemen? Schrijf erover; maak een stappenplan of actieplan. Je zult verbaasd zijn hoezeer jijzelf en anderen daarbij gebaat zijn.
  11. Wie zegt dat jij overal het antwoord op moet hebben? Vraag om tips van lezers, laat je door hen inspireren.

Het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.

Scheidingen, financiële uitdagingen, kinderen opvoeden, grenzenzoekende peuters en pubers, inbraken en lekke banden: het zijn gebeurtenissen die niet passen bij groots en meeslepend leven, maar ze vormen wel het leven van alledag.
Zie ze als verhalen. Bewijzen van ervaring.
Jij hebt het overleefd, jij bent er weer/nog.

Natuurlijk zijn niet al die verhalen bruikbaar voor je zakelijke site, maar meer dan je denkt. Zeker als je focust op hoe je met alle uitdagingen in jouw leven omgaat. Want zo ben je in je werk waarschijnlijk ook.

Een ondernemer is ook maar een mens.

Dat levert niet elke dag een picture perfect Instagramplaatje op. Juist die plaatjes en verhalen vallen op in een tijdlijn, tussen al die gebruinde voeten in Dior-slippers met fris gelakte teennagels en glutenvrije paleoproof cocktails op een dakterras.

Wees jij nu maar gewoon jij, want dat is precies wat de wereld nu nodig heeft.

 

Wist je dat je ook kunt bloggen zonder (veel) te schrijven? Lees hier mijn acht tips >>>

Aan wie geef jij de afstandsbediening van je emoties?

Aan wie geef jij de afstandsbediening van je emoties?

Aan wie geef jij de afstandsbediening van je emoties?

Dat is ook raar. Wham met Last Christmas op de radio. En het doet me niks.

Van dat nummer kreeg ik altijd jeuk. En pukkels. En heftige darmkrampen. Maar nu frons ik geen wenkbrauw. Ik voel geen irritatie opborrelen en stop geen vingers in mijn oren.

Niet dat ik blij word ofzo. Dat nou ook weer niet. Ik voel… ik voel gewoon helemaal niets. Ik registreer dat het nummer gedraaid wordt op de radio en dat is het dan. Ik ga verder met facturen invoeren. Hoe kan dat? Ik had het gister ook met Mariah Careys All I want for Xmas is you. Voor de duidelijkheid: ik heb een categorische hekel aan Mariah Carey. Om dan de hele maand december, drie keer per dag dat nummer te moeten aanhoren, is een verzoeking.

Volgens mij is het twee jaar geleden dat ik besloot om All I want for Xmas is you een leuk liedje te vinden. Dat BESLOOT ik. Zo maar. Op een dag, een heel gewone, doordeweekse, saaie dag (volgens mij was het een woensdag, of misschien toch een dinsdag zijn, het maakt niet uit, als je maar begrijpt dat het echt een héél gewone dag was) zei ik tegen mezelf: “Ik ga mezelf niet meer groen en geel ergeren aan dit liedje. Ik ga het gewoon leuk vinden.” En weet je wat zo raar is? Het is me nog gelukt ook. Ik vind All I want for Xmas is you een heel vrolijk kerstliedje. Niets meer en niets minder.

 

“Hoe ik me voel en hoe ik reageer, waar en wanneer: dat bepaal ik lekker zelf.”

 

Hoe lukt het me om irritatie om te bouwen naar iets dat op onverschilligheid lijkt? Is het omdat ik ouder (en dus wijzer en milder) word? Of ben ik muzikaal afgestompt? Wat op zich niet vreemd is, met de muziek waar mijn dochter naar luistert. Die zit de halve dag op Youtube, te hoofdknikken op het kabaal van DJ Vreselijk en MC Horrible.

Slechte muziek kan mij dus niet meer zo boos krijgen. Ik word meer en meer de baas over mijn emoties, in plaats van dat die maar te pas en te onpas mijn denken en doen overnemen.

Volgens mij heb ik dit te danken aan mijn ‘zelfstudie’. Regelmatig diepzelfduiken is heel gezond. Mantra’s als ‘Ik ben niet mijn gedachten, ik ben niet mijn gedrag’ werken echt. Ik leer steeds meer over Ik en Zelf en Zijn, over het kiezen van mijn gedachten en over afscheid nemen van de belemmerende overtuigingen en andere zeikstemmetjes in mijn hoofd.

 

Ik laat me niet meer zo snel gek maken.

 

Ik geef niets en niemand de afstandsbediening van mijn emoties. Hoe ik me voel en hoe ik reageer, waar en wanneer: dat bepaal ik lekker zelf.

Bewust leven, zelf je keuzes maken, dat vergt oefening. Het is een proces waarvan je niet elke dag de vorderingen ervaart, maar ze zijn er dus wel. Want elk jaar zing ik harder en vrolijker mee met de aftandse kerstliedjes op de radio.

Waar blijft Chris Rhea?