Vlammend schrijven met een spuitgast op je schouder

Het begint met een klein vlammetje. Een sprankje inspiratie.
Je ziet het verhaal helemaal voor je, pakt je laptop en begint te typen.

Nee, niet goed. Je begint opnieuw. Nee, dit is ook niks. Die zin loopt niet.

Al oordelend zwoeg je verder.
Het is allemaal niet goed. Je kan het gewoon niet.
Dit slaat nergens op.
Hier zit niemand op te wachten.

Laat maar.

Het vuurtje is gedoofd. De laptop gaat weer dicht.

De hele dag gooien we emmers water op kleine vlammetjes.

Oordelen, heet dat blussen. Het dooft elke vorm van creativiteit.
Hoe actiever de blusser in jou, hoe eerder je het schrijven opgeeft. Jammer, want je had een prachtig inzicht, een geweldig idee of een goeie tip voor ons. Maar nog voordat het vuur oplaait staat er in a split second zo’n spuitgast naast je die zich met elk woord bemoeit. Plotseling zijn er twee hersenhelften tegelijk aan het werk, ben je aan het creëren én aan het oordelen.

Schrijven is een vuurtje durven maken.

Maar je kunt geen vuur maken als er constant iemand naast je staat met een bekertje water. En hoe leuk is dat voor jouw blusser? Vlammetjes doven met een bekertje water, dat is niet waar brandweerlieden als kind van droomden.

Durf de pyromaan in jou diens gang te laten gaan. Niemand krijgt wat jij schrijft nu al te lezen, dus wie kan zich branden aan jouw vlammen? Er gebeurt niks ergs als jij een paar pagina’s voltypt of -schrijft. Er is nog geen blog, geen verhaal, geen boek. Er is alleen een klein vlammetje dat kan uitgroeien tot een prachtig vuur.

Schrijf jezelf leeg en leg je tekst weg.

Ga als je klaar bent met het schrijven weg van je laptop. Het redigeren komt straks. Dit is een perfect moment om je honden uit te laten, planten water te geven of haren uit het doucheputje te trekken.

Klaar met alle klusjes? Frisse neus gehaald buiten?
Dan is het nu tijd om het vuur onder controle te krijgen.

Schrik niet van de smeulende puinhopen die je aantreft. Als je je tekst terugleest is het nooit zo mooi als hoe je het in je hoofd had. Er is nog wat werk aan de winkel. No worries, jouw brandweermens weet wat te doen. Die helpt je muren te stutten, structuur aan te brengen en de verhaallijn schoon en helder te krijgen. Nu mag je luisteren naar die spuitgast op je schouder, die kritisch met je meedenkt over woorden, zinnen en alinea’s. Samen maken jullie van dat kleine vlammetje, dat sprankje inspiratie, een mooi, vol vuur.

Veel plezier, lieve lezer. En vergeet de marshmallows niet.