Waarom je blog vol fouten moet zitten
‘Daar gaan we dus niet eten.’ George klikt IENS weg. ‘Vijf sterren en nergens in de reviews een puntje van kritiek. Kom, we gaan gewoon naar onze Indiër. Dan weten we tenminste wat we krijgen.’
We wantrouwen perfectie. If it seems too good to be true, it probably is. Perfectie maakt ongeloofwaardig. Daar is zelfs onderzoek naar gedaan – alleen reviews met beoordelingen tussen de 4,2 en 4,5 sterren hebben een positief effect op de omzet. Meer dan 4,5 sterren werkt averechts. Dus zo perfect zijn vijf sterren niet.
Waarom houden we niet van perfectie?
Het is niet echt. Het staat buiten de realiteit. Maar we kíjken er wel graag naar. Miljoenen mensen volgen de geregisseerde levens van Sylvie Meis en Kim Kardashian. Het Perfecte Plaatje.
Totdat het misgaat. Want het gaat altijd een keer mis. Een scheiding, een schandaal, een foute tweet. Wat een opluchting: het zijn net echte mensen. Voor jouw blog geldt hetzelfde.
We willen niet lezen over die sojarommel met gefermenteerde quinoavlokken
Je weet wel, die smurrie die jij elke ochtend eet na het mediteren. Wat gebeurde er toen jij stomdronken bij de FEBO een kroketje uit de muur trok, dát willen we weten. Fijn dat je coachpraktijk zo goed loopt, maar waar betaalde je de rekeningen van toen je nog géén klanten had? Of hoe combineer jij het ondernemerschap met de mantelzorg voor je dementerende vader?
Dus als ik een interessant blog wil schrijven moet ik er ellende in stoppen?
Soms. Een beetje. Natuurlijk lezen mensen je blog om iets van je te leren. Maar ze willen je ook leren kennen. Hoe jij omgaat met tegenslagen zegt méér over jou dan de fles champagne die je opentrekt als je weer een klant binnenhaalt. We willen die struggle zien, niet het perfecte plaatje. Want al kijken we graag naar mooie plaatjes, we voelen meer bij imperfecties. Perfectie is saai. Daar zit geen verhaal in, daar is geen les uit te leren. Sprookjes beginnen er nooit mee; ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ is altijd het einde.
Maar ik heb geen slechte jeugd gehad
Geen vechtscheiding meegemaakt en nooit iets tekort gekomen als kind? Bummer. Slechte jeugden doen het goed.
Gelukkig hebben ook mensen met een HAVO-advies en een veterstrikdiploma, die tot hun 18e met beide ouders in een doorzonwoning hebben gewoond, uitdagingen gekend. Iedereen heeft momenten waarop de dingen even niet gaan zoals je wil. Deel af en toe gewoon een willekeurig persoonlijke detail.
Ik blog zakelijk. Wordt dat delen van persoonlijke details dan niet gênant?
Je hoeft niets te delen wat je niet wilt delen. Maar je moet wel durven laten zien dat niet alles bij jou altijd 100% is. Jij bent ook maar een mens, we nemen allemaal weleens een verkeerde beslissing. Gelukkig maar. Anders hebben we niks om van te leren én niks om over te schrijven. Voel je toch het bloed naar je wangen schieten, als je over een pijnlijk leermoment schrijft? Kies er dan één die verder achter je ligt, zodat je er met enig relativeringsvermogen over kunt vertellen. Write from the scar, never from the wound. Of nou ja: schrijven vanuit een emotie mag wel, maar publiceer pas iets als je een beetje bedaard bent en je een heldere beslissing kunt nemen of dit de tekst is die je je lezers wilt voorschotelen.
Kintsugi – de schoonheid van het imperfecte
Kintsugi is een 500 jaar oude Japanse methode om gebroken aardewerk te repareren met goudlijm. De breuk blijft zichtbaar en wordt onderdeel van de geschiedenis van het voorwerp. Jij bent ook zo’n kapot schaaltje, met de barsten en butsen die een mens nu eenmaal oploopt in het leven. De lessen die je leert van je fouten zijn het gouden randje dat karakter geeft aan jouw leven. Dat maakt jou uniek. Mooi, toch?
Hoe begin ik met persoonlijker worden in mijn blogs?
Wanneer maakte jij, zakelijk of privé, een verkeerde keuze? Waarom ging het mis? En welke les heb jij daarvan geleerd? Schrijf het op en leg het weg. Je hoeft het pas te delen als dat oké voelt voor jou. Maak je niet te druk over het taaltechnische aspect van je tekst. Want ook een taalfoutje hier of daar kan superauthentiek overkomen. Vergeet perfect, ga voor écht, voor perfect geknoei.
Lees ook: Wat ik in de keuken leerde van mijn oma over het schrijven van teksten
Wat een perfecte blog, Eva! ???
Fijne zondag!
Groet, Barbera
Dankjewel, Barbera!